“Last night I dreamt I went to Manderley again” is een van de bekendste openingszinnen uit de Engelse literatuur. Het komt uit de roman ‘Rebecca’ van Daphne du Maurier. ‘Rebecca’ was een instant succes in 1938. Het ging meer dan een miljoen keer over de toonbank. Ook nu weet de roman vele te boeien. Al generaties lang blijft de lezer trouw aan de onzekere ik-vertelster, die door de rijke Maxime de Winter tot vrouw wordt gekozen. Maar Rebecca, de Winters eerste vrouw begint al gauw het leven van de nieuwe mevrouw de Winter te domineren. Ze mag dan wel dood zijn, Manderley wordt nog steeds geteisterd door haar herinnering.
Opvallend is dat de ik-vertelster in ‘Rebecca’ geen naam heeft. Wat de naam betrof, had du Maurier naar eigen zeggen, geen inspiratie gehad. Intimi wisten beter: de anonieme vertelster was zijzelf. Haar huwelijk met majoor Frederick Arthur Montague Browing was de inspiratie, waaruit ze geput had voor haar studie in jaloezie.
Tommy, zoals du Maurier haar echtgenoot noemde, had haar in 1932 het hof gemaakt. Tommy was een bewonderaar van du Mauriers eerste roman ‘The Loving Spirit’. Het was voor de fan en de schrijfster liefde op het eerste gezicht. Drie maanden later gaven ze elkaar het ja-woord. Wat du Maurier echter niet aanstond, was dat haar echtgenoot al eerder verloofd was geweest. Na haar huwelijk ontdekte du Maurier, dat Tommy de briefwisseling van zijn eerste verloofde had bijgehouden. Het idee dat haar man nog steeds hield van zijn eerste verloofde, Jan Ricardo, liet haar niet los.
Door de legercarrière van Tommy waren de echtelieden lange periodes gescheiden. In het begin van haar huwelijk was du Maurier Tommy gevolgd naar Egypte, maar ze miste Engeland al snel. Hoogstwaarschijnlijk miste ze haar rustige schrijfomgeving in Cornwall. Ze had als jonge vrouw Londen verruild voor Cornwall, omdat ze daar naast wandelen, zeilen en zwemmen ook goed kon schrijven. Al sinds haar adolescentie was schrijven voor du Maurier een therapie, een manier om met de realiteit om te gaan. Enkel in de stilte van haar schrijfruimte kon ze haar angst voor de realiteit loslaten.
Hoewel de Browings al jaren hun eigen leven leidden, kwam de dood van Tommy in 1965 hard aan. Een depressie bleef niet uit. Naast haar verdriet was er ook het gegeven van haar tanende creativiteit. Sinds ze ‘Rebecca’ had geschreven, werd du Maurier omschreven als een schrijfster van romantische verhalen, wat haar mateloos irriteerde. Ze kon schrijven wat ze wou, de stempel van romantische schrijfster raakte ze niet kwijt. Vandaag wordt ze vooral bewonderd voor haar genreoverstijgend werk.
Bron eerste foto: Wikipedia.
Bron tweede foto: Wikimedia Commons; auteur martinvl.
Voor het bericht gebruikte ik verschillende bronnen, waaronder dumaurier.org.
