“Het is verbazingwekkend wat je over jezelf leert,
wanneer je in ik-perspectief schrijft over iemand die heel anders is dan jezelf.”
Doris Lessing (1919-2013)
In 1982 bood Doris Lessing een manuscript aan bij haar uitgever onder de naam Jane Somers. Haar uitgever was niet geïnteresseerd. ‘The Diary of a Good Neighbour’ werd bijgevolg door een andere uitgever op de markt gebracht. Er volgde nog een roman onder haar pseudoniem, ‘If the old could’. In 1984 verschenen beide romans als ‘The diaries of Jane Somers’. Intussen had Lessing aangetoond hoe moeilijk het is voor nieuwe auteurs om hun werk überhaupt gepubliceerd te krijgen.
Meer weten over Doris Lessing? Raadpleeg Wikipedia. Of lees mijn blog over deze Britse schrijfster.
Dat hij schrijver was geworden, kwam door zijn vader. Naipaul senior had veel eerbied voor het schrijversleven en schrijvers, en werkte onder meer als journalist bij de ‘Trinidad Guardian’.
Het was op University College in Oxford dat de jonge Naipaul begon te schrijven. Tot zijn grote teleurstelling liepen zijn eerste schrijfpogingen op niets uit. Ver van huis, eenzaam en onzeker over zijn roeping werd hij depressief. Gelukkig kwam Patricia Hale, zijn toekomstige eerste vrouw en medestudente op zijn pad. Dankzij haar steun begon Naipaul geleidelijk aan terug te schrijven. Een eerste verhalenbundel, ‘Miguel Street’ zag het levenslicht in 1954. Naipaul had toen een wekelijks radioprogramma op de BBC, Caribbean Voices. Hij schreef zijn humoristische verhalen voor ‘Miguel Street’ in vijf weken op een oude schrijfmachine van de BBC.
‘Miguel Street’ was niet het eerste boek van Naipaul dat gepubliceerd werd. Uitgever André Deutsch spoorde hem aan om een roman te schrijven. Het leek Deutsch onwaarschijnlijk dat een verhalenbundel van een onbekende schrijver uit het Caraïbisch gebied zou verkopen in Groot-Brittannië. Bijgevolg debuteerde Naipaul in 1955 met ‘De mystieke masseur’. ‘De mystieke masseur’ leverde hem in 1958 de John Llewellyn Rhys- prijs op. ‘Miguel Street’ (1959) viel in 1961 met de W. Somerset Maugham-prijs in de prijzen. 1961 was ook het jaar van Naipauls doorbraak met ‘Een huis voor meneer Biswas’. Meneer Biswas was losjes gebaseerd op zijn vader. Het was meteen de laatste roman, waarin hij uit zijn jeugdherinneringen putte.
“Fiction never lies and
reveals a writer totally.”
V.S. Naipaul
Vanaf de jaren 60 kregen zijn romans een internationaal karakter. Qua stijl en thematiek veranderde zijn werk. Humor veranderde in ironie. Naipaul schreef over het rassenvraagstuk, de problemen van ontheemden en de politieke moeilijkheden van de gekoloniseerde gebieden. Naast romans begon hij reisverslagen en non-fictie te schrijven. Die nieuwe uitingsvormen hielpen hem om verder te groeien als schrijver, en om zijn eigen stem te vinden. De roman vond Naipaul beperkend. Hij vond het geen geschikt medium om de complexe hedendaagse wereld tot zijn recht te laten komen. Technieken uit de non-fictie hielpen hem om te zeggen wat hij te zeggen had. Niet iedereen was zo blij met wat Naipaul zei en schreef. Zijn internationale werk, en vooral zijn reisverhalen, waren controversieel. Vele konden zich niet vinden in zijn beeld van de derde wereld en de islam. Of stoorde zich aan zijn toenemende pessimistische kijk op de toekomst. De schrijver die meer vijanden dan vrienden had, kreeg niettemin de Nobelprijs voor Literatuur in 2001.
En dan was er nog zijn temperament en reputatie. Naipaul stond gekend als een moeilijk man. Als hij misnoegd was door een vraag van een journalist liep hij weg of legde de telefoon af. De geautoriseerde biografie van Patrick French voegde daar in 2008 nog de woorden naar en slecht aan toe. Zijn biografie toonde hem zoals hij was, zonder zelfcensuur. Zo was zijn eerste vrouw, Patricia Hale, onontbeerlijk voor zijn carrière geweest, maar zijn seksueel heil zocht Naipaul op een ander. Wat mensen van hem vonden, liet hem naar eigen zeggen koud. Bovendien was hij ervan overtuigd dat een schrijver uiteindelijk zijn mythe wordt.
De foto bij dit blog komt van Wikimedia Commons en is van Faizul Latif Chowdhury. Ik gebruikte verschillende bronnen, waaronder The New York Times.
Alexandre Dumas père (1802-1870) schreef naast historische romans ook toneelstukken, reisverslagen, artikels en een encyclopedie van de kookkunst.
Op 5 december 1870 stierf Frankrijks grootste literaire exportproduct, Alexandre Dumas in het huis van zijn zoon in Puys, nabij Dieppe. De man, die ooit miljoenen had verdiend met zijn werk stierf berooid en vergeten. Vooral tijdens de laatste 10 jaar van zijn leven had hij zwaar ingeboet aan populariteit. De literaire markt vroeg realistische verhalen. Verhalen, die hij niet kon aanleveren, want in zijn werk was de waarheid ondergeschikt aan de fantasie.
Het duurde tot het midden van de twintigste eeuw vooraleer Dumas met Claude Schopp een biograaf kreeg. Volgens literatuurwetenschappers was Dumas het bestuderen niet waard, omdat hij te populair was en aan de lopende band schreef. Om tegemoet te komen aan die overproductie werkte Dumas overigens met verschillende ghost writers.
Geschiedenisleraar Auguste Maquet was zijn bekendste ghost writer. Maquet leverde het feitenmateriaal en de aanzet, waarmee Dumas aan de slag ging. Aan hun 20-jarige samenwerking kwam een abrupt einde toen Dumas Maquet niet meer kon betalen. Nochtans had het megasucces van ‘De drie musketiers’ en ‘De graaf van Monte-Cristo’ hem miljoenen opgebracht. Miljoenen, waar Maquet ook zijn steentje toe had bijgedragen. Dumas leefde echter op reusachtige voet. Zijn exuberante levensstijl was de echte motor achter zijn massaproductie.
Met zijn werk bracht Dumas ook een eerbetoon aan zijn beroemde vader, Alex Dumas. Alex Dumas was de allereerste zwarte man die het tot generaal bracht, en was een van de kinderen, die markies de la Pailleterie had verwekt op San Domingo (*) bij Marie-Césette Dumas, een zwarte slavin. Alexandre Dumas heette eigenlijk de la Pailleterie en was een telg van een adellijke familie, maar bracht zijn kindertijd in armoede door. Net als zijn vader nam hij de naam Dumas aan en kreeg hij te maken met racisme. Het racisme liet Dumas niet over zijn kant gaan. Hij was fier op zijn Afrikaanse roots en gebruikte ‘le nègre’ als geuzennaam.
In 2002 kreeg Alexandre Dumas een postuum eerbetoon. Zo werd hij herbegraven in het Panthéon, de rustplaats van alle grote Fransen. Racisme was allicht de oorzaak waarom een van de grootste Franse schrijvers, en de meest populaire in zijn tijd niet meteen zijn plaats in het Panthéon kreeg.
San Domingo is het huidige Haïti. Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen, waaronder Wikipedia. De foto bij dit bericht komt van Wikimedia Commons. Eerder schreef ik met de wraaklustige graaf een blog over ‘De graaf van Monte-Cristo’.
