Categorie: Boeken

Klassiekers, fictieve helden en spotlight op

Fictieve held: Holden Caulfield

Hollywood probeert literair icoon Holden Caulfield al sinds 1951 te strikken voor een film. Maar Salingers held uit ‘De vanger in het graan’ haat films. Hij schittert liever op papier. 

Voor vele is hij een zeurderig rijk snotjong. Voor sommige is hij het alter ego van J.D. Salinger (1919-2010). Voor weer andere is hij een onvergetelijke literaire held en de belichaming van de ongelukkige tiener. Een tiener op zoek naar het echte. In een hypocriete wereld is het moeilijk zoeken naar het echte voor Holden. Hij is dan ook in oorlog met de wereld. Net geen 17 maar al getraumatiseerd. Een loser. Vijf scholen stuurden hem al weg. Hij vuilbekt, vloekt, liegt, drinkt en rookt.

De controversiële Holden Caulfield bracht Salinger instantroem. Twee maanden na zijn publicatie in 1951 was ‘The Catcher in the Rye’ al toe aan zijn achtste editie. Met de roem kwamen al direct filmaanbiedingen. Aanvankelijk stond Salinger positief ten opzichte van een verfilming. Hij herzag echter zijn mening na de verfilming van zijn kortverhaal ‘Uncle Wiggily in Connecticut’.  Het leek hem ineens onmogelijk dat Hollywood Holdens unieke stem tot zijn recht kon laten komen. Bij Salingers dood in 2010 hoopten vele in Hollywood op een verfilming. Die hoop vervloog snel. Enkel bij de verjaring van de auteursrechten maakt Hollywood nog een kans.

De naar anonimiteit snakkende Salinger begon al in de jaren vijftig met zich geleidelijk terug te trekken uit het publieke leven. In 1965 verscheen zijn laatste verhaal: ‘Hapworth 16, 1924’. Naar eigen zeggen bleef hij schrijven. Niettemin zijn er sinds zijn dood geen nieuwe verhalen of romans van zijn hand meer verschenen. Misschien had hij met Holden Caulfield alles gezegd wat hij te zeggen had. Intussen leeft Holden niet enkel in ‘De vanger in het graan’ maar ook in talloze andere boeken, want zijn geestelijke vader inspireerde vele. Ook leverde Holden de inspiratie voor een rits films over ontevreden tieners, zoals ‘Rebel Without a Cause’.

In 2017 verscheen de biopic ‘Rebel in the Rye’ van Danny Strong’ over J.D. Salinger en de publicatie van ‘The Catcher in the Rye’. De film is gebaseerd op de biografie ‘J.D. Salinger: a life’ van Kenneth Slawenski.

Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen waaronder Wikipedia. De trailer komt van YouTube.

Spotlight op:

In ‘spotlight op’ ontruk ik een boek en zijn auteur uit de vergetelheid. Vandaag staat de spotlight op: ‘All the King’s Men’ van Robert Warren Penn.

“What you don’t know don’t hurt you, for it ain’t real. They called that Idealism in my book I had when I was in college, and after I got hold of that principle I became an Idealist. I was a brass-bound Idealist in those days. If you are an Idealist it does not matter what you do or what goes on around you because it isn’t real anyway.”

Professor Robert Warren Penn
Robert Warren Penn combineerde een literaire carrière met een hoogleraarschap aan de Yale University. ©Yale University.

De Amerikaanse schrijver Robert Warren Penn (1905-1989) schreef naast romans ook gedichten. Hij was de enige winnaar van zowel de Pulitzer Prize voor poëzie als die voor fictie met ‘All the King’s Men’ (1947).

In ‘All the King’s Men’ vertelt persagent en journalist Jack Burden het verhaal van Willie Stark. De charismatische Stark weet de man in de straat te overtuigen om hem te verkiezen tot gouverneur van Louisiana. Vervolgens begint Stark een strijd tegen de gevestigde upper class. Warren baseerde zijn verhaal op het leven van de populistische politicus Huey Pierce Long, bijgenaamd de dictator van Louisiana.

De politiek, de cultuur en de geschiedenis van het zuiden van Amerika waren steeds terugkerende thema’s in Warrens romans. ‘All the King’s men of de ondergang van Willie Stark’ werd twee keer verfilmd: in 1949 en 2006. In de filmversie van 2006 kroop Sean Penn in de huid van Willie Stark.

 

De foto bij dit blog komt van Wikimedia Commons. 

Fictieve heldin: Anna Karenina

De meeste literaire helden schitteren enkel op papier en zijn slechts gekend bij intimi. Sommige zijn geschapen voor de eeuwigheid en liggen op aller lippen. Dat zij hun weg vinden naar andere cultuuruitingen is vanzelfsprekend. 

Greta Garbo Anna Karenina 1935
Greta Garbo als Anna Karenina.

Greta Garbo, Ingrid Bergman, Vivien Leigh, Marlene Dietrich, Jacqueline Bisset, Sophie Marceau en Keira Knightley zijn maar enkele die hun lichaam of stem gaven aan de bloedmooie, blauwbloedige Anna Karenina. De bewerkingen van Lev Tolstojs heldin zijn talrijk en kennen geen grenzen. Het verhaal van de tragische, universele heldin lijkt wel gemaakt voor Hollywood en de populaire cultuur. De passionele Anna gelooft immers in de liefde. Liefde, die zij niet vindt in de armen van haar oudere echtgenoot, maar in de armen van de vlotte, schatrijke graaf Vronski. Haar liefde voor Vronski leidt echter tot chaos, ondergang en een tragisch levenseinde.

Anna’s tragische levenseinde werpt sinds zijn publicatie in 1877 een schaduw over Tolstojs klassieker. Over het waarom en hoe is al veel inkt gevloeid. Tolstojs lezers die jaren hadden gewacht op het einde van de roman verweten hem meedogenloosheid. Ook kreeg hij alle critici over zich heen. Zij zagen ‘Anna Karenina’ als een romantisch niemendalletje over het rijke leven. Voor de schrijver zelf was ‘Anna Karenina’ zijn eerste echte roman.

Na ‘Oorlog en vrede‘ wou Tolstoj een historische roman over Peter de Grote schrijven. Het project rond Peter de Grote kwam niet van de grond, en Tolstoj begon aan een verhaal over de ondergang van een getrouwde overspelige vrouw. Tolstoj meende het verhaal in twee weken te schrijven. Maar Anna’s verhaal overschreed al snel de vooropgestelde tijd. De dikke pil mag dan wel haar naam dragen, Anna is niet het enige belangrijke personage. Ook gaat het verhaal niet enkel en alleen over Anna’s liefde voor graaf Vronski. ‘Anna Karenina’ vertelt een verhaal over vriendschap, familiewaarden en liefde voor je kinderen, je familie en je land.

Naar aanleiding van de nieuwe uitgave van Anna Karenina in een vertaling van Hans Boland lanceerde blogster Lalagè van lalageleest.wordpress.com ‘wij lezen Anna‘.

Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen waaronder Russia Beyond. De foto bij dit blog komt van Wikimedia commons.