Categorie: Boekrecensies

Recensies van gelezen boeken

Het geheime wapen van Sam Eastland

het geheime wapen
The Red Coffin (2011)

De onwrikbare Pekkala.

Een Duitse agent probeerde blauwdrukken te kopen van de Russische T-34. De T-34 is een immens grote tank met als bijnaam de Rode Doodskist. Omdat Nazi-Duitsland dreigt met oorlog, zullen de Russen hun supertank spoedig moeten inzetten. De ontwerper van de tank, kolonel Nagorski, staat onder druk om de tank zo snel mogelijk af te werken.

Naar eigen zeggen heeft kolonel Nagorski niets verklapt of verkocht aan de Duitsers. Kameraad Stalin is daar niet zo zeker van. Volgens hem is kameraad Nagorski verantwoordelijk voor het veiligheidslek, en zit de Witte Gilde achter de verkoop van de blauwdrukken. De Witte Gilde is een geheime organisatie die Stalin ten val wil brengen.

Stalin zet zijn meest betrouwbare inspecteur, Pekkala op de zaak. Pekkala werkt al 7 jaar voor Stalin, maar als voormalig oog van de tsaar heeft hij er nog altijd moeite mee om te werken voor de man die ooit zijn vijand was. Samen met zijn assistent, majoor Kirov, gaat Pekkala naar de zwaar bewaakte basis van de T-34. Daar aangekomen vinden ze Nagorski dood onder een van zijn prototypes. De kolonel is vermoord.

De oplossing van de moord is ondergeschikt aan het historisch kader, maar is niettemin spannend. Net als in ‘Het oog van de rode tsaar’ laveert het verhaal tussen heden en verleden. Zowel in het heden als in het verleden zijn er gelijkaardige situaties, manipulaties en uitwassen van grenzeloze macht en terreur. Gelukkig heeft Pekkala net als onder de tsaar een speciaal statuut, en kan hij vasthouden aan zijn onwrikbare principes en gedragscodes. Zoals dat gaat in een tweede boek van een reeks zijn de belangrijkste personages beter uitgewerkt.

Ook ‘Het geheime wapen’ is pretentieloze fictie waar je iets mee leert.

 

De zwaartekracht van vogels van Tracy Guzeman

Een speurtocht naar liefde en verloren kinderen.  

de zwaartekracht van vogels
‘The Gravity of Birds’ verscheen in 2013.

Dankzij Dennis Finch heeft Thomas Bayber een dak boven zijn hoofd en een maandelijkse bijdrage. De nu 71-jarige Bayber stopte 20 jaar geleden met schilderen. Kunstkenner Finch heeft al het werk van Bayber nauwkeurig bestudeerd en gecatalogiseerd. Bayber heeft echter een werk voor hem achtergehouden. Een werk dat hij nu wil verkopen via het veilingshuis Murchison en Dunne, en waarover Stephen Jameson zijn oordeel moet geven. Finch doet wat Bayber hem vraagt, maar niet van harte.

Het achtergehouden schilderij toont de kunstenaar met twee jonge vrouwen, de zusters Kessler. Het werk dat Thomas heeft is het hoofdpaneel van een triptiek. De zijpanelen gaf hij aan Nathalie en Alice Kessler. Uiteraard kan het schilderij enkel verkocht worden als het weer terug compleet is. Finch en Jameson moeten dus op zoek naar de zusters. Maar zowel Nathalie als Alice zijn spoorloos verdwenen.

Je voelt direct aan je water waarom Thomas Bayber Jameson wil. En dat er zich iets tussen de zussen en Thomas heeft afgespeeld. ‘De zwaartekracht van vogels’ heeft weinig tot geen verrassingen in petto. Guzeman is echter goed met woorden en zet haar personages zorgvuldig neer. Vooral het duo Finch en Jameson is onweerstaanbaar. Het personage van Jameson brengt ook technische kennis mee over de beoordeling en bestudering van schilderijen, wat de schrijfster op een heel toegankelijke manier weet te verweven in haar verhaal. Vogels en al wat daar mee samenhangt, loopt als een rode draad doorheen het verhaal.

“Alice,
Laat verdriet niet de enige
kaart zijn die je bij je hebt,
omdat je anders de weg terug
naar het geluk kwijtraakt.
T.”

De zoektocht naar de zusters wordt afgewisseld met hoofdstukken over Alice Kessler. In de papieren van haar pas gestorven zus doet Alice een ontdekking, waardoor ze op zoek gaat naar wat ze ooit had. Bijna waren Finch en Jameson haar mislopen, maar uiteindelijk vinden ze haar. Eind goed, al goed. Of toch bijna.

‘De zwaartekracht van vogels’ oogt niet alleen mooi, maar is ook mooi.

 

Paasparade van Richard Yates

Zo de oude zongen zo piepen de jonge.

Al bij de openingszin weet je dat ‘Paasparade’ geen vrolijk boek gaat zijn. Maar een boek over de misère van de zusjes Grimes.

“Geen van beide zusjes Grimes zou in het leven gelukkig worden en als ze erop terugkeken leek het altijd of de narigheid met de scheiding van hun ouders was begonnen.”

paasparade
Publicatiedatum Easter Parade: 1976.

Enkel in de tijd van de paasparade in 1940 wenkte de Amerikaanse droom even voor de zusjes Grimes. Beide werkten toen als vrijwilliger voor een Republikeinse presidentskandidaat. De oudste en de mooiste van de twee, Sarah moest zich nabij Central Park laten fotograferen in een chique jurk. Zij had haar verloofde Tony meegenomen. Die had voor de gelegenheid een smoking aangetrokken. De foto van Sarah en Tony met achter hen het Plaza Hotel werd als een schat gekoesterd.

De meisjes hadden geen leuke jeugd gehad. Hun vader, Walter Grimes, zagen ze maar een paar keer per jaar. Omdat hun moeder altijd in betere buurten wou wonen, maar niet de huishuur kon opbrengen, verhuisden ze regelmatig. Hun moeder moesten ze met Pookie aanspreken. Pookie streefde bij het opvoeden van haar dochters naar het gedrag en de manieren van de betere klasse. Die hadden volgens haar meer ‘flair’.

In ‘Paasparade’ wordt vooral het verhaal van de jongste dochter Emily verteld. Zijdelings kom je ook te weten hoe het Walter, Pookie en Sarah vergaat. Je volgt Emily’s leven van haar vijfde tot aan haar vijftigste, tot ze een afgeleefde en verwarde vrouw is. Net als haar zus heeft ze het slechte voorbeeld van hun ouders gevolgd. 

‘Paasparade’ is een vrij dunne roman, die vlot leest. Dit komt vooral door de eenvoudige en onopgesmukte taal van Richard Yates (1926-1992). Wat een schrijver was die Yates trouwens! In een zin wist hij een hele situatie meesterlijk neer te zetten. Hij is dan ook een van de grootste naoorlogse Amerikaanse schrijvers.