De schuldige van Lisa Ballantyne

Over jeugdige deliquentie.

Advocaat Daniel Hunter verdedigt een 11-jarige jongen, Sebastian, die verdacht wordt van moord. Deze zaak en de dood van zijn stiefmoeder, Minnie, confronteert Daniel met zijn eigen verleden. Terwijl de oneven hoofdstukken in het heden afspelen, gaan de even hoofdstukken over Daniels verleden. Door de afwisseling tussen het heden en verleden in hoofdstukken, blijf je als lezer de pagina’s omdraaien. Is Sebastian schuldig? En waarom brak Daniel met Minnie? Beide verhaallijnen zijn overigens even boeiend, en het boek leest enorm vlot.

Van het moment dat Daniel klaar is om zijn verleden onder ogen te zien, krijgen we een interactie tussen beide verhaallijnen. Met het weer toelaten van Minnie in zijn leven weet hij zijn emotioneel isolement te doorbreken. De parallellen tussen heden en verleden zijn door details en de evolutie die Daniel doorloopt goed en geloofwaardig uitgewerkt.

Met Minnie en Daniel zet de Schotse schrijfster twee heel sterke personages neer, die het kader van een roman overstijgen. Je ziet en voelt de personages en je bent deel van hun leven op de boerderij van Minnie. Als het verhaal zijn hoogtepunt bereikt, zit je in het heden met de uitspraak van het vonnis in Sebastians zaak. De afhandeling van deze verhaallijn komt als een shock en stemt tot nadenken. De grote finale is voor Daniel en Minnie, wanneer de schrijfster je nog één keer meeneemt naar het verleden.

Oorspronkelijke titel: The Guilty One.
Jaar van publicatie: 2012

Gloed van Sándor Márai

Henriks monoloog.

Hongarije, aan het begin van de Tweede Wereldoorlog, in een kasteel ergens in de Dolomieten. Een oude adellijke generaal, Henrik, krijgt een brief, waarin zijn beste vriend Konrad zijn komst aankondigt. Konrad en Henrik waren als jongens onafscheidelijk. Tot Konrad ineens verdween.

Konrads komst, 41 jaar na zijn plotse verdwijning, brengt een stroom van herinneringen bij Henrik op gang. Zijn herinneringen nemen je als lezer mee naar zijn jeugd en militaire opleiding. Tijdens Konrads bezoek, die één avond en één nacht, duurt, confronteert Henrik hem met zijn waarheid over wat 41 jaar geleden gebeurde.

Het verhaal dat zich in Gloed ontvouwt, is qua opzicht simpel. De monoloog van Henrik waarin hij Konrad confronteert met de waarheid, is veeleer filosofisch omdat het doorspekt is met Marais visie op het leven, het heden, ouderdom en vriendschap. De waarheid zoals Henrik die ziet en waarin hij niet wordt tegengesproken, wordt mondjesmaat onthuld, zodat je blijft lezen. Als lezer wil je vooral weten wat 41 jaar geleden gebeurd is tussen beide mannen. Ik kan me voorstellen dat sommige lezers allicht niet zo gediend zijn van de details die Henrik aanhaalt noch met zijn lange monoloog. Mij verveelde ‘Gloed’ niet.

Naar het einde toe wanneer de waarheid onthuld is, valt het verhaal naar mijn gevoel een beetje in. Niettemin komt het thema van het verhaal daardoor meer op de voorgrond. Ondanks hun leeftijd en het feit dat bepaalde emoties na 41 jaar weliswaar bijna gedoofd zijn, sluimeren ze nog als een gloed. De verschillen qua temperament in beide mannen zijn duidelijk. De karakterbeschrijving en het oproepen van een wereld, die niet meer bestaat en slechts een herinnering is, is de sterkte van deze roman. Een boek, dat ik zeker herlees, niet zozeer voor het verhaal maar veeleer omwille van de manier waarop het verhaal verteld is.

Oorspronkelijke titel: A gyertyák csonkig égnek
Jaar van publicatie: 1942

Slag om Nelson van Barry Unsworth

Een obsessie voor Nelson.

Charles Cleasly leeft met de ‘Horatio kalender’; hij speelt namelijk nauwgezet de zeeslagen van Horatio Nelson na. Daarnaast kent hij elk hoogtepunt uit Nelson’s leven en werkt aan een boek over zijn held. Dit boek dicteert Charles aan Miss Lily van Avon Secretarial Services. Lily en Charles vormen een interessant paar. Hoewel Charles niet altijd zo opgezet is met Lily’s onderbrekingen en opinie over Nelson, raakt hij toch op haar gesteld.

Dankzij Lily doorbreekt Charles enkele van zijn zelf opgelegde regels. Het blijkt namelijk al snel dat er bij Charles een steekje los zit en dat hij wel heel ver gaat in zijn adoratie voor Nelson. Charles is overtuigd dat iedereen tegen hem en Nelson is. Nelson is overigens zijn ‘engelachtige tweede helft’. Er is echter een gegeven in Horatio’s leven, dat zelfs Charles niet kan goedpraten.

Ik hield van het concept van dit boek: het leven van Nelson verweven in een fictief boek met een dweepzuchtig hoofdpersonage dat geen slecht woord over zijn held kan horen. Naast het historisch gegeven zijn er ook de discussies tussen Charles en Miss Lily. Die discussies Nelson nuanceren Nelsons heldendom en stellen heldendom an sich ook in vraag. Door het aftakelen van Charles’ geestelijk welzijn, voel je als lezer aan dat het verhaal een dramatisch einde zal kennen. Niettemin vond ik het einde nogal abrupt en leek het of de schrijver zijn laatste kruit verschoten had.

Oorspronkelijke titel: Losing Nelson.
Jaar van publicatie: 1999.
Uit het Engels vertaald door Regina Willemse (2001).

%d bloggers liken dit: