Een verloren vrouw.

Kort na de publicatie van ‘The Great Gatsby’ in 1925, kreeg F. Scott Fitzgerald (1896 – 1940) een brief van Willa Cather. Cather complimenteerde hem met zijn prachtig nieuw boek. Fitzgerald was verheugd met die brief. Cather was een voorbeeld voor hem en hij probeerde haar literaire techniek na te bootsen.

De aanleiding van Cathers brief was een brief die Fitzgerald had geschreven en waarin hij zich verontschuldigde voor eventueel onbedoeld plagiaat; zijn personage Daisy Buchanan in The Great Gatsby was gedeeltelijk geïnspireerd op Marian Forrester uit A Lost Lady (Een verloren vrouw). Maar blijkbaar tilde Willa Cather daar niet aan.

Wie The Great Gatsby kent, zal niettemin gelijkenissen tussen beide boeken opmerken. Net als in The Great Gatsby zien we Marian Forrester door de ogen van anderen. Curieus is wel dat Fitzgerald met Gatsby een personage centraal zet, dat Cather in Een verloren vrouw verfoeit. Want de generatie die na de pioniersgeneratie komt, is volgens Cather een op geld beluste en gehaaide generatie zonder geweten.

Juist doordat Cather schreef over de pioniers, hun mentaliteit en hun verval aan het eind van de negentiende eeuw, geraakte ze in het vergeetboek. Tegenwoordig geldt ze in de Verenigde Staten als een belangrijke vertegenwoordigster van de moderne literatuur in de twintigste eeuw.

Contrasten werken goed in de literatuur. En die contrasten zitten in Een verloren vrouw niet enkel in de tegenstelling pioniers en de nieuwe generatie die zich aandient, maar ook in het veranderd beeld van anderen over Marian Forrester.

Je leert Marian Forrester vooral kennen via de verteller, Niel Herbert. Niel Herbert is een buurjongen van de Forresters in Sweet Water, Nebraska. Als jongen adoreert hij Marian. Als volwassenen raakt hij zwaar teleurgesteld in haar en beseft hij geleidelijk dat hij altijd gehouden heeft van het ideaalbeeld dat haar man – Daniel Forrester – van haar had.

Kapitein Daniel Forrester was een rijke pionier, die zijn geld verdiende met de aanleg van treinen. Hij was trots op zijn jongere vrouw, die zelf zijn kilste en hardste vrienden wist op te fleuren met haar verschijning.

“Ze stond er altijd, vlak voor de voordeur, om de gasten te verwelkomen als hun komst al door het geluid van de paardenhoeven en het geratel van de wielen over de houten brug werd aangekondigd. Als ze op dat moment toevallig in de keuken was om de Boheemse keukenmeid te helpen, had ze haar schort nog voor als ze naar buiten kwam en wuifde ze met een beboterde pollepel of met haar met kersensap bevlekte vingers. Ze fatsoeneerde nooit snel haar kapsel; ze zag er aantrekkelijk uit als haar haar een tikje slordig zat en dat wist ze.”

De meningen over Marian Forrester nadat haar echtgenoot een beroerte kreeg, zijn verre van lovend. Haar gedrag was niet langer meer charmant of innemend.

Door de beurscrisis waren de Forresters verarmd, wat Marian zeer zwaar viel. Als socialite miste zij de wereld van glitter en glamour. Ondanks de drank en de verkeerde mannen wist ze zich staande te houden. En wist ze zich opnieuw uit te vinden in een nieuw leven, ver weg van Sweet Water, en uit het oog – maar niet uit het hart – van de verteller. Want Niel Herbert is uiteindelijk blij dat hij haar gekend heeft en dat zij bijdroeg aan zijn vorming.