Charles Shepard vindt het fijn om voor het raam te staan en te kijken naar zijn zoon Evan. Sinds deze verliefd is geworden op auto’s, doet hij niets anders meer dan auto’s slopen en in elkaar zetten. Wie had dat kunnen denken van Evan? Waar is de Evan die jongens pestte en meisjes beledigde. En die zich bezighield met kleine criminaliteit. Eindelijk wordt zijn zoon volwassen. Charles kan tevreden zijn.
In het leven van Charles is er weinig moois gebeurd. Zo kwam hij pas 3 dagen na het einde van de Eerste Wereldoorlog aan in Frankrijk. De teleurstelling over de oorlog die voorbij was en al wat hij gemist had, is hij nooit kwijtgeraakt. Terug in Amerika tekende hij bij. Hij is altijd in het leger gebleven. Nu is hij gepensioneerd officier bij de landmacht. Omwille van zijn slechte ogen moest hij vroeger op pensioen gaan.
In Cold Spring Harbor staat Charles Shepard gekend als een hoffelijk man. Omdat zijn vrouw invalide is, is het altijd Charles die de boodschappen doet voor zijn gezin. De zwaarlijvige Grace Shepard is overigens niet invalide. Zij is een zenuwzieke alcoholiste, die amper buiten komt. Ooit was zij het mooiste meisje van de officiersmess, maar die tijd ligt al lang achter haar.
Charles hoopt dat het leven van zijn zoon beter zal zijn. Maar Evan trouwt veel te jong, een moetje. Het huwelijk houdt geen stand. Toevallig komt Rachel Drake op Evans pad. Zal een huwelijk met haar, Charles’ hoop voor zijn zoon waarmaken?
Lezers vertrouwd met het oeuvre van Richard Yates weten daar al het antwoord op. Het leven bij Yates bestaat slechts uit glimpjes hoop en vooral veel gefnuikte verwachtingen. Hoewel Evan Shepard de link is tussen de familie Shepard en de familie Drake, is hij niet het hoofdpersonage. Eigenlijk is er in ‘Cold Spring Harbor’ geen hoofdpersonage. Het korte, compacte verhaal volgt verschillende personages. In tegenstelling tot ‘Paasparade‘ en ‘Revolutionary Road‘ komt ‘Cold Spring Harbor’ eerder over als een studie in het neerzetten van verschillende karakters. Niettemin leest het goed weg en toont het Yates’ uitzonderlijke talent als schrijver.
Oorspronkelijke titel: Cold Spring Harbor. Jaar van publicatie: 1986.
Tijdloze klassieker:
met klassiekers zoals ‘De peetvader’ wordt fictie werkelijkheid.
Regisseur Francis Ford Coppola vond het maar niets. Moest hij van die stationsroman nu echt een film maken? Het project weigeren was geen optie, want hij had geld nodig. Dus deed hij een tweede poging om Mario Puzo’s ‘The Godfather’ (1969) te lezen. Hij ontdekte toen in die stationsroman een klassiek verhaal over een vader en zijn zonen. Kortom: een verhaal, dat mooie cinema oplevert.
Van boycot tot deal.
Voor het scenario werkte Coppola samen, maar toch apart met Mario Puzo. Coppola werkte in San Francisco aan het script. Puzo in Los Angeles. Voor zijn script scheurde Coppola stukken uit ‘The Godfather’ en kleefde ze in een notitieboekje met aanwijzingen en ideeën voor zijn 50 scènes. Coppola en Puzo waren het niet altijd met elkaar eens, maar wisten altijd tot een akkoord te komen. Alleszins wou Coppola trouw blijven aan Puzo’s verhaal. Dit betekende dan ook filmen in New York, in Little Italy. Maar zo kwam hij wel in het vaarwater van de New Yorkse maffia.
Aanvankelijk deed de maffia er alles aan om de film te boycotten. Tot er op een gegeven moment een deal werd gesloten. Zo mochten de woorden maffia en Cosa Nostra niet het in het script voorkomen. En wat te denken van figuranten uit de rangen van de maffia? Een aantal huurmoordenaars hadden namelijk acteerambities. Naast leden van de maffia kreeg de filmploeg ook nog federale agenten op hun dak. Want waar de maffia was, was ook de FBI. Acteur Marlon Brando nam al snel de manieren over van de gangsters op de set, wat nog meer kleur en authenticiteit gaf aan zijn rol als Don Corleone.
Fictie wordt werkelijkheid.
Toen de film ‘The Godfather’ in 1971 in de zalen kwam, brak het alle records. Het was net als Puzo’s boek een hit en een instant filmklassieker. Later volgden nog twee films over de familie Corleone in 1974 en 1990.
Paramount Pictures was wel vergeten om uitnodigingen voor de première naar de maffia te versturen. Daar was de maffia niet blij mee. Ze kregen ter compensatie een eigen première, exclusief voor hun en hun entourage. De gangsters keken hun ogen uit. Vooral de respectbetuigingen aan de peetvader en het kussen van zijn hand of ring vonden ze magnifiek. Hoe kon het zijn, dat zij die gewoontes en rituelen niet hadden? Het duurde niet lang, of ze begonnen in navolging van de fictie met het kussen van de hand van hun peetvader. Ook namen ze de uitdrukkingen van Don Corleone over.
Puzo’s inspiratie voor Don Corleone.
Mario Puzo had Don Corleone gemodelleerd op zijn ongeletterde moeder. In de steek gelaten door haar man stond zijn moeder alleen voor de opvoeding van een 12-koppige kroost. Als jongen had Puzo haar dingen horen zeggen als: “Keep your friends close and your enemies closer” en “I’m going to make you an offer you can’t refuse.” Hoewel hij in Hell’s Kitchen, the place to be voor Iers-Amerikaanse gangsters, was opgegroeid, mocht hij niet buiten spelen, want daar was het gevaarlijk. Kinderen, die niet luisterden, kregen ervan langs met mama’s pollepel. Met diezelfde pollepel maakte mama evengoed heerlijke maaltijden. Naast lekker eten bestond de vrije tijd van de jonge Puzo voornamelijk uit het lezen van boeken uit de bibliotheek.
Miljonair dankzij commercieel werk.
Voor ‘The Godfather’ had Puzo twee literaire werken geschreven, die goede recensies kregen maar geen lezerspubliek vonden. Zijn uitgever merkte op, dat hij beter een boek had geschreven over Don Corleone. Don Corleone had namelijk een klein rolletje gehad in zijn laatste boek, ‘The Fortunate Pilgrim’ (1965). Voor het schrijven van een roman rond Corleone kreeg Puzo een voorschot van 5 000 dollar. Dit geld kon hij heel goed gebruiken, want hij had gokschulden. Hij werkte 3 jaar aan ‘The Godfather’, wat in een krappe woonomgeving met 5 opgroeiende kinderen, niet altijd evident was. Al wat Puzo schreef over de maffia had hij uit research. Met ‘The Godfather’ schreef hij zijn eerste commerciële werk. Het leverde hem miljoenen op. Toch vond hij het jammer dat hij het niet beter geschreven had.
‘The Godfather’ stond 67 weken onafgebroken in de bestsellerslijst van The New York Times. Tussen 1969 en 1971 gingen er 9 miljoen exemplaren van over de toonbank. De verfilmingen verdrievoudigde de verkoop. Met 21 miljoen exemplaren is ‘The Godfather’ een van de meest gelezen naoorlogse Amerikaanse romans. Door het boek hoorde de wereld voor de eerste keer over omerta en Cosa Nostra. De belangstelling voor de maffia was groot. In de jaren voor Puzo’s boek hadden al enkele leden van de maffia uit de biecht geklapt. De deal die Paramount Pictures sloot met de New Yorkse maffia was breed uitgesmeerd in de Amerikaanse pers. Daarnaast raakte Puzo’s verhaal over familiewaarden een gevoelige snaar.
Wat vond de maffia overigens van Puzo’s roman? De leden van de maffia aan wie Mario Puzo, allicht naar aanleiding van de film aan voorgesteld was, hadden het gelezen. Ze vonden het goed. Meer nog: het was hun lievelingsboek.
“Italians have a little joke, that the world is so hard a man must have two fathers to look after him, and that’s why they have godfathers.”
Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen.
Interessant en leerrijk was de documentaire ‘The Godfather and the Mob’ op YouTube. Het filmpje bij dit blog komt ook van YouTube en is een scène uit ‘The Godfather’.
De familie Wright vierde elk Thanksgiving-feest met een groot diner. Voor het diner nodigden ze altijd studenten uit die om een of andere reden met de feestdagen in Wellspring waren gebleven. Ook Ernest Wrights minnares en secretaresse op het psychologisch instituut, Denny Denham was een vaste gast.
Denny kwam vaak bij de Wrights over de vloer. Nancy Wright had Denny gevraagd om quatre-mains met haar te spelen. Hoewel het haar stoorde dat Denny niet zo goed piano kon spelen als Anne Amstrong, haar beste vriendin uit Bradford. Denny stoorde zich aan Nancy omdat ze haar als een gratis dienstmeisje behandelde. Nancy nodigde haar namelijk uit voor theekransjes en verwachtte dat ze koffie inschonk en de afwas deed. Ook op de Thanksgiving-feestjes kwam Denny goed van pas: ze kon jus maken zonder klontjes. Toch was Denny dol op Nancy omwille van haar moederlijke zorg.
Denny zou nooit het Thanksgiving-feest van 1969 vergeten. Zij was niet de enige die dit feest nooit zou vergeten, want het leven van alle aanwezigen veranderde ingrijpend door de komst van de Boyds uit Bradford. Ook voor de bekende schrijver Jonah Boyd was het feest een ramp: hij verloor een manuscript.
Na een grondige introductie van de personages kom je halverwege bij het drama: het verlies van een manuscript. Het is trouwens Denny, die het verhaal 30 jaar na datum vertelt. Althans Leavitt laat je geloven, dat zij het verhaal vertelt. Helemaal op het einde is zij maar een personage in de handen van een schrijver. Het verhaal is soms ongeloofwaardig. Maar dit wordt ruim goedgemaakt door een goede spanningsboog en interessante personages. Door het achterhouden van informatie zet Leavitt je op het verkeerde been, maar tegelijkertijd weet hij je nieuwsgierigheid en je lachspieren te prikkelen. Kortom: ‘De geest van Jonah Boyd’ entertaint en leest vlot weg.
Oorspronkelijke titel: The Body of Jonah Boyd. Datum van publicatie: 2004
