Op 5 oktober 2020 kondigde De Standaard aan dat Amélie Nothomb (1966) overleden was. De redactie van De Standaard had haar overlijdingsbericht gelezen op het Twitteraccount van haar uitgever. Later bleek dat het Twitteraccount gehackt was en dat het ging om nepnieuws: Nothomb was immers springlevend.
Wel lijdt ze aan de schrijfziekte. Door die ziekte brengt ze dagelijks 4 uur door met schrijven en schrijft ze zo ongeveer 3 à 4 romans per jaar. Veel van die manuscripten verdwijnen in een schuif. Jaarlijks wordt er maar 1 nieuwe roman uitgebracht.
Terugkerende thema’s in haar duister en fantasievol oeuvre zijn: de zin van het leven, de essentie van mens-zijn, de passionele zelfmoord en het schrijversschap. Nothomb voert zichzelf vaak op in haar romans. Dit doet ze met de nodige zelfspot. Als voormalige diplomatendochter put ze graag uit de aanhoudende verhuizingen en de terugkerende ontwortelingen uit haar jeugd.
Nothomb is jonkvrouw van geboorte. Sinds 2015 mag ze de titel van barones voeren. Haar bijdrage aan de Franstalige literatuur is immers ontzaglijk met vertalingen in 40 talen. Internationale erkenning volgde trouwens al na haar eerste roman ‘Hygiène de l’assassin’ (Hygiëne van de moordenaar) in 1992. Naast haar benoeming als lid van de Académie royale de langue et de littérature françaises de Belgique kreeg Nothomb erkenning via verschillende literaire onderscheidingen.
In de jaren 1840 ontdekte schrijfster George Sand in het kasteel van Boussac oude wandtapijten. Ze besefte meteen dat dit belangrijke kunstwerken waren. Dankzij haar inzet en de inzet van haar minnaar Prosper Merimée werden de wandtapijten gered. Merimée was overigens inspecteur van historische monumenten.
De wandtapijten waren in slechte staat. De motten hadden eraan gevreten en de ratten hadden eraan geknaagd. Ook waren er stukken afgeknipt. Intussen zijn ze al meermaals gerestaureerd en hangen ze sinds 1882 in het Parijse Musée de Cluny.
De reeks van zes wandtapijten wordt algemeen beschouwd als een hoogtepunt van de laatmiddeleeuwse tapijtkunst. Ze is gekend onder de naam ‘La Dame à la Licorne’ (De dame en de eenhoorn) en is allicht rond 1500 gemaakt in België in opdracht van de familie Le Viste uit Lyon. Verder is er over de ontstaansgeschiedenis weinig geweten. Welke Le Viste gaf de opdracht? Wat was de reden van die opdracht? Wie maakte de schilderijen en de patronen? Wie maakte de wandtapijten? Wat is de symboliek achter de wandtapijten? Wat met de dame op het tapijt ‘A mon seul désir’, neemt ze haar juweel af of doet ze uit juist aan?
Voor schrijfster Tracy Chevalier waren al die vragen rond de tapijtenreeks een uitgelezen onderwerp voor een roman. Bovendien betwijfelde ze of de vrouwen op de wandtapijten een kalm en rustig leven hadden gekend.
Voor haar roman ‘De jonkvrouw en de eenhoorn’ koos ze zeven vertellers: vier vrouwen en drie mannen. De belangrijkste verteller en de bindende factor is Nicholas Des Innocents, de ontwerper van de schilderijen. Nicholas heeft contact met de familie Le Viste en met de weversfamilie die de wandtapijten in productie neemt. Het verhaal speelt zich daardoor af in Frankrijk en België.
Hoewel de zeven ik-perspectieven geen eigen stem hebben, bieden ze wel een meerwaarde. Door die verschillende perspectieven beantwoordt Chevalier niet alleen vragen, ze werpt er ook nieuwe op. Vooral de vrouwenstemmen zijn aangrijpend. Door hun verhalen schemert de ongelijkheid, het belang van de maagdelijkheid en van het baren van zonen. ‘De jonkvrouw en de eenhoorn’ is daardoor een boeiend verhaal. Uiteraard leer je alles over het productieproces van een wandtapijt.
Oorspronkelijke titel: The Lady and the Unicorn. Jaar van publicatie: 2003. Vertaald door Kris Eikelenboom.
De gevangenis van Georgia bevond zich in 1932 in Cold Mountain. Daar stond Old Sparky, de elektrische stoel. In Cold Mountain waren geen dodencellen. Wel was er een blok, een eindje van de andere vier gebouwen vandaan met zes cellen; Drie aan weerskanten van een breed middenpad. Op dat pad lag groene linoleum. Wat in andere gevangenissen de laatste mijl werd genoemd, heette hier de groene mijl.
Als hoofdcipier had Paul Edgecombe de leiding gehad bij achtenzeventig executies. Tot de komst van John Coffey had Paul zijn werk nooit in vraag gesteld. Coffey deed Paul dingen doen die hij daarvoor nooit had gedaan en zelfs nooit zou overwogen hebben. Na de executie van John Coffey vroeg Paul zijn overplaatsing aan. Hij was niet de enige.
1932 was niet enkel het jaar van John Coffey, maar ook van de mysterieuze muis Mr Jingles en bullebak Percy Wetmore. Wetmore was een nieuwe cipier die zijn postje te danken had aan de gouverneur. Met zijn roekeloos gedrag bracht hij zijn collega’s en zichzelf constant in gevaar.
Trailer van de film The Green Mile (1999) van Frank Darabont.
Het was Ralph Vicinanza, Kings agent voor buitenlandse rechten, die het idee aanreikte: het schrijven van een feuilleton. King schreef zes delen, die maandelijks gepubliceerd werden. Het feuilleton was voor King een onverwacht succes. Na het succes van ‘De groene mijl’ volgde de discussie over hoe – en of – het verhaal als complete roman moest worden uitgebracht. De prijs van de zes delen in cassette viel nogal duur uit. Dus werd geopteerd voor een complete roman.
Elk deel eindigt dus met een cliffhanger. En elk volgend deel herhaalt bepaalde dingen. Die herhalingen zijn verre van storend en nemen zeker nooit de vaart uit het verhaal. Net als in sprookjes werken die herhalingen eerder versterkend.
Vanuit Afro-Amerikaanse hoek was er kritiek op de figuur van John Coffey; Filmmaker Spike Lee merkte op dat King – niet voor de eerste keer – een magical negro had gebruikt. Een magical negro is een Afro-Amerikaan met magische krachten die een wit hoofdpersonage ter hulp komt.
Toch klopt de kritiek niet helemaal. Want Coffey helpt een bijpersonage en het geschenk dat hoofdpersonage Paul Edgecome van John Coffey krijgt, lijkt me eerder een vloek. Bovendien verloopt de terechtstelling van de onschuldige Coffey anders dan de andere terechtstellingen. Want Edgecome en de andere cipiers stellen hun werk in vraag. Ook hebben ze hun job geriskeerd om een vrouw uit de klauwen van de dood te redden.
Net als veel lezers van ‘De groene mijl’ vond ik het laatste deel ‘Coffey op de mijl’ iets te sentimenteel. Ondanks Kings waarschuwing dat het geen realiteit was maar mythe, vond ik het te magisch en te fantastisch. Al bij al was dit de eerste King die ik uitlas en ik ga zeker nog wel andere verhalen van King proberen.
Oorspronkelijke titel: The Green Mile. Jaar van publicatie: 1996. Vertaald door Hugo en Nienke Kuipers. Uitgegeven bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff.
Boeken 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.