Spotlight op: Het ijs.

In ‘spotlight op’ ontruk ik een boek en zijn auteur uit de vergetelheid. Vandaag is het spotlight gericht op: Het ijs van Anna Kavan.

Anna Kavan werd geboren als Helen Emily Woods (1901-1968) in een gegoede Britse familie in Cannes (Frankrijk). Haar jeugd bracht zij door in Europa en de VS. In haar fictie voerde zij vooral disfunctionele familiale relaties op. Haar jeugd had ze als eenzaam ervaren en haar ouders als nalatig in hun zorg.

Toen ze 19 was, trouwde ze met een ex-lief van haar moeder. Haar huwelijk met de 29-jarige Donald Ferguson duurde maar 3 jaar. Met Ferguson woonde ze in Birma. In Birma was haar carrière als schrijfster begonnen. De publicatie van haar eerste roman A Charmed Circle kwam er in 1929. Intussen was zij hertrouwd en had ze heroïne ontdekt.

A Charmed Circle en de daarop volgende vijf romans bracht Woods uit onder het schrijverspseudoniem Helen Ferguson.

Toen in 1938 haar tweede huwelijk spaak liep en ze een zelfmoordpoging ondernam, werd ze opgenomen in een privékliniek in Zwitserland. Voor de rest van haar leven werd ze meermaals opgenomen voor ofwel een zelfmoordpoging, een depressie of haar heroïneverslaving.

In 1939 nam ze de naam Anna Kavan aan.

Haar eerste werk als Anna Kavan was Asylum Piece (1940), een bundel kortverhalen over onthechting en mentale problemen. Deze bundel was haar eerste experimenteel werk. Er zouden er nog volgen. Kavan experimenteerde de daarop volgende jaren met realisme, surrealisme en absurdisme. In 1967 – een jaar voor haar overlijden – verscheen dan uiteindelijk de roman die haar succes bracht, Ice (Het ijs). Een bevreemdende roman, die nergens mee te vergelijken is en die werd uitgeroepen tot de beste sciencefiction roman van het jaar.

In een bevroren, post-nucleair landschap begint een anonieme verteller een zoektocht naar een vreemd en ongrijpbaar meisje. Voor haar steekt de verteller bevroren zeeën over en baant zich een weg door verwoeste steden, om haar te bevrijden uit de greep van een tiran, voordat het ijs om hen heen dichtslibt.

Haar haar was verbazingwekkend, zilverwit, het haar van een albino, glinsterend als maanlicht, als door de maan beschenen Venetiaans glas. Ik behandelde haar als een meisje van glas; soms leek ze nauwelijks echt te zijn.