De eenzame postbode van Denis Thériault

Zijn met filmposters behangen driekamerappartement deelt hij met goudvis Bill. Zijn liefhebberij is kalligrafie. Naast die liefde voor kalligrafie, heeft Bilodo een geheime zonde: het lezen van de persoonlijke correspondentie van andere. Als postbode zit hij aan de bron. Telkens als hij een persoonlijke brief vindt bij het sorteerwerk, neemt hij die stiekem mee naar huis en stoomt die open. Het blijft niet bij lezen alleen. Bilodo maakt ook een kopie van de brief voor zijn persoonlijk archief. De dag daarna bezorgt hij netjes de brief. Geen haan die er naar kraait.

Zijn lievelingsbrieven komen van Ségolène uit Guadeloupe. Zij schrijft met Gaston. Gaston en Ségolène schrijven haiku’s naar elkaar. Wanneer Gaston verongelukt, staat Bilodo voor een dilemma. Uiteindelijk neemt hij Gastons plaats in.

Het is veelbetekenend als je sommige recensies op Goodreads leest, hoe moeilijk de geheime zonde van onze postbode ligt. Dit terwijl de meeste van ons leven via andere, maar dan via eigentijdse kanalen als Facebook, de dagelijks soaps en mobiele telefoongesprekken. We leven in een tijd waarin we allemaal, of we dat nu willen of niet, voyeur zijn. Sommige van ons zijn zelfs heel nieuwsgierig naar de privé-zaken van vreemden, en gaan zoals onze postbode wel heel ver.

Thériault laat de lezer niet enkel de figuurlijke maar ook de letterlijke kant van voyeurisme zien. Ik heb als lezer echter geen boodschap aan de analoge cyberseks tussen Bilodo en Ségolène, hoe artistiek die ook mag zijn. Ergens besef ik dat ‘De eenzame postbode’ een literair product van onze tijd is, maar ik heb het nu eenmaal niet begrepen op sommige tendensen in onze maatschappij, waardoor het boek voor mij niet werkte. Het zou voor mij wel gewerkt hebben als de auteur een standpunt had ingenomen. Bovendien had dit een sterk verhaal kunnen zijn, vooral omdat het veelbelovend begint en alle tekenen heeft van een modern relevant sprookje voor volwassenen. Het wordt zelfs behoorlijk saai als de auteur je inwijdt in het schrijven van haiku’s, waardoor ‘De eenzame postbode’ meer lijkt op een handboek haiku’s schrijven dan een roman.

Ik ben dus geen vriend van ‘De eenzame postbode’. Maar ik ga wel eens kijken naar een boek met haiku’s in de bib.

Oorspronkelijke titel: Le facteur émotif
Jaar van uitgave: 2004