Achttien was Renato Cisneros toen zijn vader stierf in 1995. Toen hij dacht helemaal klaar te zijn met de dood van zijn vader, begon hij op zoek te gaan naar informatie. Beetje bij beetje drong het tot hem door, dat wat zijn vader zelf had verteld over zijn leven onbetrouwbaar was. En dan was er nog de rol die zijn vader, generaal Luis Federico Cisneros Vizquera had gespeeld in de Peruaanse politiek. De fervente medestander van het Pinochet-regime in Argentinië liet ook in eigen land mensen verdwijnen. Hoe kom je als zoon van zo’n man in het reine met jezelf en de wereld? En kun je zo’n man wel ooit begrijpen?
Om zijn vader te begrijpen staat hij allereerst stil bij de familiegeschiedenis: een geschiedenis van onwettige kinderen en echtgenotes, ballingschap en ontheemding. Vanzelfsprekend is er een uitgebreid en taai, maar noodzakelijk hoofdstuk over de politieke en militaire erfenis van Cisneros senior. Eindigen doet Cisneros met stilstaan bij de mythe die zijn vader was, en de bedenking wat er van hem geworden zou zijn als zijn vader langer geleefd had. Zou hij net als zijn stiefzus en -broer de strijd zijn aangegaan? Allicht niet. Legt hij literair zijn vader zijn wil op? Allicht wel.
“Mijn moeder was het probleem niet. Zij was er gewoon. Aan haar liefde hoefde ik niet te twijfelen. Ze zou me altijd opvangen. Jij niet. Jij was de mythe. Jij was de utopie. Degene die in de krant kwam. Degene in dat uniform waarachter je je ook verstopte. Jij was degene die ik moest veroveren. Mijn moeder was echt, van vlees en bloed, die kwam niet op tv. Zij was een tastbaar stuk van de wereld. Een rots. Jij was daarentegen, toen al, een dwaallicht, flitsend en ongrijpbaar.”
Net als Cisneros senior is Renato Cisneros een bekendheid in Peru. Of hij ook bij ons zo bekend zal worden is nog maar de vraag. Aan het uitstekende ‘De afstand die ons scheidt’ ligt het alvast niet. Het schrijven was een titanenwerk. Jarenlang probeerde Cisneros vorm te geven aan het overvloedige materiaal dat hij had verzameld. Naast de vorm moet hij nagedacht hebben over wat hij ging onthullen in zijn fictieve autobiografie. In een fictieve autobiografie vertelt een schrijver een waarheidsgetrouw verhaal, maar vult de lacunes in met zijn verbeelding en veroorlooft zich vrijheden. Wat mij betreft: een uitstekende keuze voor dit heftige vader- en zoonverhaal.
Oorspronkelijke titel: La distancia que nos separa
Jaar van publicatie: 2015
Boeken 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.