Kroniekschrijver van Macondo

In 1982 kreeg de Colombiaanse schrijver Gabriel Garcia Marquez (1927-2014) de Nobelprijs literatuur “Voor zijn romans en kortverhalen, waarin het fantastische en het realistische zijn gecombineerd in een uitgebreid gecomponeerde verbeeldingswereld, welke het leven en de conflicten van een continent weerspiegelt.”

Zijn grootvader.

De oorsprong van het fantastische en realistische lag in de jeugd van de schrijver. Gabriel Garcia Marquez leefde de eerste tien jaar van zijn leven namelijk bij zijn grootouders in Aracatera. Zijn grootvader, Nicolás Marquez was een ex-kolonel en veteraan van de 1000-daagse oorlog. Nicolás was een begenadigd verteller, die met zijn jeugd- en oorlogsverhalen Gabriel sterk beïnvloedde, niet enkel op literair maar ook op politiek en ideologisch gebied. De schrijver zag zijn grootvader als zijn navelstreng met de geschiedenis en de werkelijkheid.

Zijn grootmoeder.

Zijn grootmoeder Tranquilina Iguarán Cotes vertelde vooral fabels en familielegenden. Zij gaf bovendien aan elke natuurlijke gebeurtenis een bovennatuurlijke interpretatie. Als er bij voorbeeld een vlinder langs het raam vloog, stelde zij dat er een brief op komst was. Hoe ongeloofwaardig of fantastisch haar uitspraken ook waren, zij wist ze steeds te vertellen alsof ze echt gebeurd waren. Geen wonder dus, dat in ‘Honderd jaar eenzaamheid’ een vrouw ten hemel stijgt terwijl zij het linnen opvouwt, de familievader zo oud als Methusalem wordt en een kind geboren wordt met een varkensstaart.

Honderd jaar eenzaamheid.

Van ‘Honderd jaar eenzaamheid’ zijn er sinds de eerste Spaanse uitgave in 1967 ongeveer dertig miljoen exemplaren verkocht. De eerste Spaanse editie was in één week uitverkocht en vestigde Gabriel Garcia Marquez’ naam als één van de belangrijkste Latijns-Amerikaanse schrijvers.

Bron: Wikipedia, interview Claudia Dreifus en het boek De wereld van Gabriel Garcia Marquez.