Heldendichteres van de vrouwelijke ervaring

In 1949 kwam Doris Lessing (1919-2013) in Londen aan met haar jongste zoon, Peter. Haar twee oudste kinderen had ze achtergelaten in Rhodesië (het huidige Zimbabwe) bij haar eerste man, Frank Wisdom. Ook haar tweede huwelijk met Gottfried Lessing, Peters vader, was geen succes gebleken. Over het achterlaten van haar oudste kinderen zei Lessing later:

“Er is niets saaier voor een intelligente vrouw dan veel tijd door te brengen met kleine kinderen. Ik was niet geschikt om kinderen groot te brengen. Ik zou geëindigd zijn als alcoholiste. Of zoals mijn moeder, als een gefrustreerde intellectueel.” 

Een van de redenen waarom Doris Lessing naar Londen verhuisde, was om een carrière als schrijfster uit te bouwen. In haar koffer stak trouwens het manuscript van haar debuutroman: ‘The Grass is Singing’. In ‘Het zingende gras’ heeft de blanke Mary Turner een verboden relatie met haar zwarte bediende. Het zou niet het enige boek zijn waarin Lessing de ongelijkheid tussen blank en zwart, en de zelfvoldaanheid van de Britse kolonisten op de korrel nam.

Grote doorbraak en Nobelprijs.

Doris Lessings grote doorbraak kwam in 1962 met ‘The Golden Notebook’. Deze roman kon vooral in feministische middens op veel bijval rekenen. Hoewel Lessing zichzelf omschreef als een feministe had ze niet veel op met de feministische beweging. Bovendien vond ze dat de aandacht van critici en lezers te veel ging naar de man-vrouwthematiek, en niet naar de structuur van de roman noch naar het centrale thema van emotionele chaos.

In 2007 noemde de jury van de Nobelprijs Literatuur haar: “de heldendichteres van de vrouwelijke ervaring, die met scepsis, vuur en visionaire kracht een verdeelde beschaving onder de microscoop heeft gelegd.” Lessing was verbaasd over de beslissing van de Zweedse jury. Dertig jaar eerder was haar immers verzekerd dat ze nooit moest hopen op de Nobelprijs literatuur. Doris Lessing was, en is nog steeds de oudste auteur ooit die de prestigieuze Nobelprijs voor literatuur kreeg.

Bron: Wikipedia.
Bron foto: Wikimedia Commons; ©Elke Wetzig.