Danielles leeswereld: leren lezen

Over beelden en woorden. 

Leren lezen was voor mij als kind niet evident. Nu kan het een enkele keer gebeuren dat woorden niet blijven plakken. Of dat ik een paar keer opnieuw moet beginnen vooraleer ik begrijp wat er staat. Dat is meestal wanneer ik doodmoe of ziek ben. Hardop lezen is iets wat ik liever niet doe, vooral omdat ik vaak niet lees wat er eigenlijk staat.

Als ik terugdenk aan mijn kindertijd en wat ik las, dan las ik graag plaatjesboeken zoals Tiny, en strips. Wat strips betrof, las ik geen tekstballonnen, maar keek ik naar de plaatjes. Ik was vijftien wanneer ik tekstballonnen begon te lezen. En eigenlijk was ik toen beter niet begonnen met het lezen van tekstballonnen, want er stond me een bittere teleurstelling te wachten. Mijn strips waren bijlange na niet zo spannend van het moment dat ik ze begon te lezen. Door enkel naar de plaatjes te kijken had ik jarenlang namelijk mijn eigen verhaal gemaakt. Ik las wat ik meende wat er verteld werd, maar dat klopte niet. Ik was de wereld van de fantasie kwijt.

De fascinatie voor beelden bleef evenwel. Als student koos ik op een gegeven moment voor een opleiding grafische vormgeving. En bracht ik vele uren door in stripboekenwinkel ‘Mekanik Strip’, wat zich vertaalde in een behoorlijke verzameling strips. Ik las toen strips als referentiemateriaal. Later ben ik vooral komische strips gaan lezen, zoals ‘Vrouwen in het wit’, ‘Cupido’, ‘Sammy’ en ‘G. Raf Zerk’. Nu ben ik spijtig genoeg mijn fascinatie voor strips grotendeels kwijt en lees ik ze eerder sporadisch. Maar intussen kan een enkel woord, een rake zin of een goed geschreven verhaal me wegvoeren naar dat speciale stukje land, dat fantasie heet.

De foto bij dit blog komt van Pexels.