Nora van Colm Tóibín

Hij had helse pijnen. De arts weigerde hem morfine te geven. Nora, zijn vrouw, kon enkel bidden dat de pijn voor haar man snel voorbij zou zijn. Gelukkig heeft zijn lijden niet lang geduurd. Zijn vroege en plotse dood was voor vele een schok. Maurice was enorm geliefd. Zijn weduwe krijgt dan ook veel aanloop na zijn overlijden.

Van de vier kinderen zijn er twee het huis uit wegens studies. Nora heeft enkel Conor en Donal om voor te zorgen. Maar wat met de jongens als ze weer gaat werken? Ze moet wel gaan werken, want met haar weduwepensioen komt zij er niet. Ze gaat terug voor Gibney werken. Toen ze met Maurice trouwde, was ze blij dat ze haar job bij Gibney kon opgeven, want ze werkte daar niet graag. Toen Peggy Gibney haar uitnodigde, wist Nora dat ze haar oude baan ging terugkrijgen, en dat ze die niet kon weigeren. In het kleinsteedse Enniscorthy weet iedereen alles van elkaar. De mensen bedoelen het goed, maar die sociale controle werkt niettemin benauwend voor Nora.

Met al die aanloop en bemoeienissen krijgt zij amper de tijd om haar herinneringen een plek te geven. Ook moet Nora zelfstandig beslissingen nemen, wat niet zo makkelijk is, want ze heeft haar verplichtingen.

Geen drama, geen belangrijke wendingen, geen apotheose en ook geen poëtische taal in ‘Nora’, maar een subtiel indringend portret van een weduwe in het kleinsteedse Ierland van de jaren zestig. Tijdens de drie jaar dat je de veertigjarige Nora volgt, zie je haar geleidelijk veranderen. Via een toevallige kennis ontdekt ze de wereld van de muziek en de zang. Een wereld, waar Maurice niet veel mee ophad, maar die Nora raakt. Als weduwe ontdekt Nora wat ze zelf leuk en interessant vindt, maar het is eieren lopen, want als moeder behoort zichzelf op te offeren. Het zijn dan ook kleine stapjes, die ze zet naar een leven zonder Maurice. Nora’s ontvoogding loopt parallel met het opkomend feminisme, de maanlanding, Bloody Sunday, en het zoeken van haar eigen kinderen naar hun plaats in de wereld.

Oorspronkelijke titel: Nora Webster.
Datum van publicatie: 2014.