De plicht van een patholoog.

Quirke had hem meteen in de gaten in Bewley’s Café. In de loop van meer dan twee decennia was Billy Hunt weliswaar dikker en kaler geworden, hij zag er nog steeds uit als een uit zijn krachten gegroeide schooljongen. 

Soms zochten de familieleden van de doden hem op. Of spraken met hem af, zoals Billy had gedaan. Het ging hen steeds om een gunst. Een aandenken van de dode, het verzwijgen van een wanhoopsdaad of het verdoezelen van blauwe plekken. Wat Billy hem echter vroeg had niemand ooit gevraagd. 

Haar levenloze lichaam was onlangs van de rotsen opgetild bij de oever aan de landzijde van Dalkey Island. Op instructie van Quirke was het naar het lijkenhuis gebracht. Deirdre Hunt was een aantrekkelijke jonge vrouw geweest. Ze was jonger dan Billy geweest. Billy wou niet dat zijn vrouw opengesneden werd. Nadat Quirke een merkteken van een injectienaald op haar arm opmerkte, greep hij echter toch naar zijn scalpel. Hij moest zijn plicht doen.

Deirdre Hunt had geen zelfmoord gepleegd. Maar wat moet Quirke nu doen? Moet hij haar dood laten rusten en Billy in onwetendheid laten? Of moet de patholoog toegeven aan zijn ongeneeslijke nieuwsgierigheid? 

Die nieuwsgierigheid bracht hem al eerder in de problemen. Met een vorige zaak had hij vuiligheid naar boven gebracht die beter toegedekt was gebleven. Bovendien ging het om de vuile was van zijn eigen omgeving. Zijn relaties zijn sindsdien nog moeizamer geworden. Niettemin maakt hij een afspraak met inspecteur Hackett. Via hem komt hij meer te weten over Deirdres schimmige zakenpartner, Leslie White. 

‘De zwaan van Dublin’ is het tweede deel van een reeks rond de Dublinse patholoog Quirke. Het was ook het tweede boek dat John Banville schreef onder zijn pseudoniem Benjamin Black. Intussen telt de serie al 7 boeken. Voor de serie put Banville uit zijn eigen herinneringen aan het Dublin van de jaren 50. De inspiratie voor deze serie rond Quirke en Dublin zijn de roman durs van Georges Simenon. Net als Simenon schrijft Banville zijn thrillers snel, dit in tegenstelling tot zijn serieus literair werk. 

Anders dan zijn meer recent werk als ‘De geheime gasten’ is ‘De zwaan van Dublin’ beduidend minder strak geschreven, is er meer ruimte en aandacht voor de atmosfeer en het hoofdpersonage. Wat met het plot? Eigenlijk voel je al aan je water wie de moordenaar is. Op de vraag waarom hij het deed, krijg je geen antwoord. Interessant is wel dat Quirke het bij het verkeerde einde heeft, wat veel zegt over hem en hoe hij in het leven staat. In een roman dur zijn de personages immers psychologisch uitgewerkt. De sfeer die Black/Banville oproept, doet dan weer denken aan een noir, waar het plot onderschikt is aan de sfeer.

Kortom: ‘De zwaan van Dublin’ heeft veel moois te bieden maar ik bleef wel op mijn honger zitten. Ik had graag meer Quirke gehad en minder Deirdre Hunt. Want het verhaal wordt afwisselend vanuit Quirke en Deirdre Hunt verteld. Bovendien blijft de moordenaar psychologisch onderbelicht.

Oorspronkelijke titel: The Silver Swan.
Datum van publicatie: 2007.