Danielles leeswereld: Shardlake

Ik heb een zwak voor hardcovers. En ze zagen er chique uit. Niet alleen de zwarte kaft sprak me aan, ook de inhoud hield een belofte in aan mysterie en spanning in lang vervlogen tijden. Ik had al over de reeks gelezen en wist dat ze goede recensies kreeg. Die ochtend verliet ik Standaard Boekhandel echter zonder zo’n fraai boek. Want ik wist dat er vrouwenhoofden gingen sneuvelen, en dat er mensen verbrand of gevierendeeld zouden worden voor hun geloof. Mijn afschuw voor ongewenste details is sowieso groter dan mijn liefde voor een boek dat er goed uitziet.

Jaren later ging ik alsnog overstag. Iemand had me een bon uit Knack gegeven. Met die bon kon ik het eerste boek in de reeks kopen. Uiteraard was het geen hardcover maar een gekartonneerde uitgave. Intussen had ik al een boek van C.J. Sansom gelezen, namelijk het controversiële ‘Dominion’ (Mist over Londen).

‘Kloostermoord’ viel echter tegen. Het begin was te houterig. Het hoofdpersonage was allesbehalve aimabel. En de moordenaar en het plot daarrond ongeloofwaardig.

Nog eens jaren later, herlas ik ‘Kloostermoord’. Halverwege het verhaal herinnerde ik me al hoe het ging aflopen. De ergernissen waren dezelfde als zeven jaar geleden. Maar ik had voor een keer eens geen spijt van mijn herlezing van een zwak boek, want ik merkte andere dingen op. Zoals het wankele geloof van de held van de serie. Ooit was advocaat Shardlake een fervent hervormer. Door hetgeen wat hij zag, hoorde en ondervond begon hij te twijfelen. Hoe zou Sansom dat gegeven verder uitwerken in zijn serie?

Omdat ik vorige jaar noodgedwongen een sabbatjaar nam van Boeken, had ik de tijd om eens een serie van dikke boeken te lezen. En ja, er sneuvelen hoofden en andere lichaamsdelen. Dat was nu eenmaal zo in Tudor-Engeland onder Hendrik VIII. Maar al bij al viel dat nog mee.

Matthew Shardlake kent een zekere evolutie, maar niets revolutionair. Psychologie of grootse literatuur moet je niet verwachten in de serie. Want als je de keren gaat optellen dat de auteur schrijft dat die of die verbaasd was of iets zei, dan smijt je zijn boeken tegen de muur. Toch heb ik ze graag gelezen, de Shardlake-serie. Ik was er aan verhangen. Vooral ‘Het zwarte vuur’ en ‘Heartstone’ vond ik schitterend.

Vanaf nu is de Shardlake-serie voor mij wel verbonden aan de oncologische dagkliniek van Stuivenberg. Een herlezing zal hoogstwaarschijnlijk gepaard gaan met het geslurp en het gepiep van de chemo. En de herinneringen aan de mensen die ik daar ontmoette en sprak.