Niet zomaar een opvolger van ‘Zigeunerkind’.
Na het overdonderde succes van ‘Zigeunerkind’ kon een opvolger niet uitblijven. Mikey Walsh kreeg van zijn uitgever een viertal maanden om een vervolg te schrijven.
Om heel eerlijk te zijn, had ik weinig verwachtingen over ‘Zigeunerkind op de vlucht’. In ‘Zigeunerkind’ had Mikey Walsh al in grote lijnen verteld wat er met hem gebeurd was nadat hij van huis was weggelopen. Bovendien gaven de meeste recensies aan, dat de eerste vijftig pagina’s van het boek een korte samenvatting zijn van ‘Zigeunerkind’. Toch legt Walsh andere accenten en nuanceert hij een aantal dingen. Het werd me snel duidelijk dat het een heel andere toon kent dan zijn voorganger, en dat het niet zomaar een opvolger is. Ik vond het een sterker boek, vooral omdat het een boodschap heeft.
In tegenstelling tot ‘Zigeunerkind’ is ‘Zigeunerkind op de vlucht’ veel subtieler in zijn omschrijvingen en humor. Het is spontaner en iets minder gepolijst dan ‘Zigeunerkind’ waarin jaren van schrijven en herschrijven kroop. Terwijl ‘Zigeunerkind’ het dilemma toont van een jongen die beseft dat hij homo is, gaat ‘Zigeunerkind op de vlucht’ vooral over de man die zijn seksualiteit aanvaardt. De aanvaarding van zijn seksualiteit loopt overigens samen met zijn verblijf in de homowijk van Manchester.
Een belangrijk thema in het boek is identiteit. Hoewel Mikey zich letterlijk moet ontdoen van zijn zigeuneridentiteit bij aanvang van het boek, blijft hij Roma. Zijn zigeuner-zijn is een kwestie van bloed, net als zijn homo-zijn. Hij hoeft zich niet op een bepaalde manier te kleden of op een bepaalde manier te spreken om te zijn wat hij uiteindelijk is: een trotse Romaman en een trotse homo. En daarmee geeft Mikey, naar mijn inziens, een sterke boodschap.
