Tag: Engelse auteur

Fictieve heldin: Miss Marple

Hoewel zij geen achtergrond heeft in criminologie of politiewerk schittert zij in de ingewikkeldste moordzaken. De meeste van haar collega-speurders vinden gezwind de weg naar de populaire cultuur. Haar filmdebuut liet meer dan 30 jaar op zich wachten en was maar losjes gebaseerd op haar literair leven. 

Hoewel Agatha Christie haar miss Marpleroman ‘The Mirror Crack’d from Side to Side’ (1963) opdroeg aan actrice Margaret Rutherford, kon zij zich niet vinden in Rutherfords bazige en kleurrijke vertolking van Miss Marple. Bovendien weken de films af van de oorspronkelijk bedachte plots.

Het personage van miss Marple was een spin-off van de roddeltante van middelbare leeftijd uit King’s Abott, Caroline Sheppard. Hoewel zij maar een klein rolletje had in ‘The Murder of Roger Ackroyd‘ (1926), dacht zij actief mee over wie de misdaad gepleegd had. Dit controversieel Poirot-verhaal vestigde Christies naam als schrijver. Dit boek was ook de basis van de allereerste bewerking van een Christie-verhaal. In het toneelstuk ‘Alibi’ werd de rol van Caroline Sheppard vertolkt door een jonge actrice, een keuze van de regisseur die Christie betreurde. Dit voorval deed Christie besluiten om een stem te geven aan oudere vrouwen. Hoewel vooral vrouwelijke auteurs de dienst uitmaakte in de gouden tijd van het detectivehaal, werden zij en hun mannelijke speurders niet altijd serieus genomen. Reden voor Christie om uit te pakken met een vrouwelijke speurneus. Ook had zij op die manier nog een personage naast haar onuitstaanbare Poirot.

Jane Marple dook voor het eerst op in het kortverhaal ‘The Tuesday Night Club’. Tussen 1926 en 1930 schreef Christie 13 kortverhalen over clubleden die elkaar een whodunit vertellen, en die de andere vervolgens moeten oplossen. Het is altijd Jane Marple met haar ijzersterke logica die de whodunits oplost. In 1930 maakte Jane Marple de overgang naar de roman. Haar romandebuut ‘Murder at the Vicarage’ maakte haar meteen net zo beroemd en bekend als Hercule Poirot. In tegenstelling tot de Belgische detective trekt Jane Marple nooit een verhaal naar zich toe.

Tussen 1930 en 1971 schreef Agatha Christie een 20-tal kortverhalen en 12 romans met Jane Marple in de hoofdrol. Het karakter van de 70-plusser verandert aanzienlijk doorheen de jaren. De jaren maken de frêle oude vrijster vriendelijker en moderner. Ook laat zij het loopwerk meer en meer door andere doen. Roddels blijven niettemin belangrijk voor de amateur-speurder die niemand opmerkt.

De televisieserie met Joan Hickson (1984-1992) benadert Christies boeken over miss Marple het dichtst.

 

Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen, waaronder Wikipedia. De trailer komt van Youtube van het kanaal van Baker & Taylor. 

Hotel Claremont van Elizabeth Taylor

recensie (2) (1)

Laatste station voor het verpleeghuis. 

Ondanks al haar gebeden was haar man gestorven. Laura Palfrey staat er nu alleen voor. Toen zij bij haar dochter Elizabeth in Schotland logeerde, zag zij een advertentie in de zondagskrant. Verlaagde wintertarieven. Uitstekende keuken. Nu is zij per taxi onderweg naar Hotel Claremont. Als het er niet prettig is, hoef ik er niet te blijven, neemt Laura zich voor. Alleszins straalt het hotel fatsoen uit. Dat is al iets. Gelukkig is de taxichauffeur zo galant om haar te helpen met haar bagage, want de portier geeft geen teken van leven. De receptioniste is vriendelijk maar koel, alsof ze voor een verpleeghuis werkt.

Eigenlijk is Hotel Claremont het laatste station voor het verpleeghuis. Mevrouw Palfrey is niet de enige op leeftijd, die in het hotel haar ‘permanente’ intrek neemt. Niet dat er zo veel verschil is met een verpleeghuis, maar de oudjes hebben tenminste de illusie van grandeur. In Hotel Claremont kunnen ze koketteren met hun chique kleren. Mevrouw Palfrey en haar leeftijdgenoten behoren immers tot de generatie, die de stiff upper lip mentaliteit met de paplepel meekreeg. Zij zijn opgevoed tot burgers van het Grote Britse rijk, dat intussen tot het verleden behoort. In de jaren zestig waar ze nu zijn aanbeland, zijn die grote Engelse waarden – net als het hotel – in verval. Jonge mannen hebben veel te lang haar en lijken werkschuw. De tijdsetting heeft wel degelijk zijn belang voor het verhaal. Vertelt ‘Hotel Claremont’ daardoor dan een gedateerd verhaal? Verre van.

‘Hotel Claremont’ is een herkenbaar en diepmenselijk verhaal. Het vertelt namelijk het verhaal van hoe het is om oud te zijn. De laatste levensjaren zag Taylor, net als de eerste levensjaren, als hard werken. Aan het begin van je leven leer je elke dag iets bij. Op het einde van je leven verlies je elke dag iets nieuw. Ook moet je blijven doorgaan, ondanks de pijnlijke spataderen en andere kwalen. Hulpbehoevendheid betekent immers het verpleeghuis. Dood gaan in Hotel Claremont is uitgesloten. Dit genereert slechte reclame. Echt blij is de hoteleigenaar niet met de vier oude dametjes en de oude heer, die zijn hotel uitgekozen hebben om hun oude dag te slijten. Zeker niet, als zij dan ook nog brieven schrijven naar de krant, zoals meneer Osmond doet.

Een oude mensenhand is nochtans net als een kinderhand snel gevuld. Onverwachte gebeurtenissen en uitjes ontlokken een haast kinderlijke vreugde, en vooral een welgekomen onderbreking in hun veel te lange dagen. Naast al die kommer en kwel, dat hoort bij het oud zijn, is er de opmerkelijke vriendschap tussen mevrouw Palfrey en Ludo. De jonge aankomende schrijver, pikt mevrouw Palfrey letterlijk op van de straat. Hun vriendschap zorgt naast vlinders in de buik voor haar, ook voor de nodige luchtige en vrolijke noten in ‘Hotel Claremont’. Zeker als Ludo, op vraag van mevrouw Palfrey de plaats inneemt van haar vervelende kleinzoon Desmond. Taylors schrijfstijl is overigens onmiskenbaar Brits, waardoor de humor nooit ver weg is. Een traan en een lach is wat op het menu staat voor de lezer in ‘Hotel Claremont’.

Roman in de beklaagdenbank.

klassieker uit de literatuur

Klassiekers zoals Lady Chatterley’s minnaar zijn baanbrekend. 

Londen, The Old Bailey, 1960. “Geachte leden van de jury. Is dit het soort boek dat u uw vrouw of uw bedienden zou willen laten lezen?” Het boek waar de aanklager naar verwees, was ‘Lady Chatterley’s lover’ van D.H. Lawrence (1885-1930).

Toen D.H. Lawrence in 1930 stierf, kende de publieke opinie hem als een schrijver van pornografie. Lawrence was namelijk een van de eerste Engelse schrijvers die openlijk over seks schreef. Gerechtelijke vervolging bleef niet uit. De schrijver bracht het grootste deel van zijn korte leven dan ook door in het buitenland. Zijn ongedwongen levensstijl inspireerde zijn bekendste en beruchtste werk: ‘Lady Chatterley’s lover’. Lawrence schreef het in 1928 in Italië en liet het daar ook publiceren. In 1929 verscheen de geruchtmakende lady in Frankrijk.

Iedereen die uit Frankrijk of Italië kwam, kon strenge douanecontroles verwachten. Onder geen beding mocht er een ongecensureerd exemplaar van ‘Lady Chatterley’s lover’ Engeland binnengesmokkeld worden. Toen in 1959 de wetgeving op obsceniteit versoepeld werd, besloot Penguin Books om ‘Lady Chatterley’s lover’ in Engeland te publiceren. Uiteraard wou de kroon daar een stokje voor steken! De uitgever kon zich gaan verantwoorden in de rechtszaal. Nochtans was de wet juist versoepeld om literaire werken te beschermen, en om een onderscheid te maken tussen kunst en pornografie. Maar was ‘Lady Chatterley’s lover’ wel een literair werk? Het was aan de fine fleur van de toenmalige literatuurwereld om daar hun licht over te laten schijnen.

‘All hopes of eternity and all gain from the past he would have given to have her there, to be wrapped warm with him in one blanket, and sleep, only sleep. It seemed the sleep with the woman in his arms was the only necessity.”

Het waren overigens niet enkel de spraakmakende seksscènes waarover de kroon en de aanklager viel. Er was ook de kwestie van het klassenverschil. Lady Chatterley begint namelijk een fysieke relatie met de jachtopzichter van haar man, krijgt een kind van hem en scheidt vervolgens om te trouwen met haar grote liefde. Tijdens het proces tegen Penguin Books bleek dat de aanklager het vooral moeilijk had met het overspel van de immorele lady met haar bediende. Zijn uitspraak over vrouwen en bedienden viel slecht bij de publieke opinie. De jury volgde hem niet; zij gaf Penguin Books het recht om ‘Lady Chatterley’s lover’ te publiceren. Op de eerste dag van publicatie verkocht Penguin Books 200 000 exemplaren.

De vrijspraak had verstrekkende gevolgen. Seks was niet langer meer een taboe in de kunst en in de entertainmentindustrie, wat dan weer zijn weerslag had op de Engelse maatschappij. Vooral Londen maakte zich op voor de swingende jaren 60.

Trailer van de televisieserie uit 2015 komt van het YouTube-kanaal van de BBC. Voor dit blog gebruikte ik verschillende bronnen waaronder The Guardian.
De foto bovenaan dit blog komt van Pixabay.