Negen jaar lang was Peggy vermist. Als ze verdween was ze acht jaar oud. Haar vader, James had haar mee genomen naar een afgelegen hut ergens diep in de bossen van Europa. Haar was verteld, dat de wereld was vergaan en dat zij en haar vader de enige overlevenden waren. Terug thuis in Londen, bij haar moeder Ute, kijkt ze terug op de afgelopen negen jaar. Zij probeert haar oude leven terug op te nemen, wat allesbehalve makkelijk is. Haar vader James is dood. Hoe is hij gestorven? En waarom was hij met zijn dochter weggegaan?
Ondanks de positieve reacties op Fullers debuut was ‘Onze eindeloze dagen’ geen winnaar voor mij. Het begint nochtans veelbelovend. De stem van de jonge Peggy Hillcoat is heel aantrekkelijk en speels. Er zijn aanvankelijk genoeg elementen om de verbeelding te prikkelen. Het verhaal is voorspelbaar, omdat je als lezer die dingen begrijpt die de jonge Peggy niet kan plaatsen. Zo kom je al redelijk snel te weten waarom James met zijn dochter wegging bij zijn vrouw. Saaier wordt het als Peggy en James aankomen in de afgelegen hut. Ook wordt het verhaal van dan af aan ongeloofwaardig. De schrijfster raakt er mee weg en de choquerende ontknoping doet je beseffen dat Peggy een trauma opliep. Het einde is heel abrupt. Samengevat: het verhaal van ‘Onze eindeloze dagen’ werkte niet voor mij.
Oorspronkelijke titel: Our Endless Numbered Days.
Datum van publicatie: 2015.
Boeken 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.