De onconventionele schrijfster

Voor haar carrière als schrijver koos Marian Evans Lewes voor het pseudoniem George Eliot (1819-1880). Daar waren verschillende redenen voor. Ten eerste wou ze haar carrière als romanschrijver apart houden van haar werk als journaliste. Ten tweede wou ze als vrouw serieus genomen worden. Vrouwelijke auteurs schreven met romantische verhalen het minder serieuze werk in haar tijd. En ten derde was er haar relatie met George Henry Lewes. Zij noemde zichzelf weliswaar mevrouw Lewes, want ze beschouwde George Henry als haar man, maar ze waren niet getrouwd.

Haar scandaleuze relatie.

George Henry Lewes was al getrouwd, maar leefde gescheiden van zijn vrouw, Agnes. Agnes leefde samen met een andere man, waarmee ze drie kinderen had. George Henry had echter de eerste twee kinderen uit die verbintenis erkend, en dus toegestemd met het overspel van zijn vrouw, zodat hij niet van haar kon scheiden. Dat criticus en filosoof George Henry Lewes openlijk samenwoonde met Marian Evans was een schande, weliswaar een veel voorkomende schande, maar één die je niet aan de grote klok hing. Marian Evans was alvast niet meer welkom bij haar familie. Het openlijk samenwonende paar moest ook een nieuwe vriendenkring opbouwen.

Dat Evans als George Eliot een heel succesvolle carrière uitbouwde als romanschrijver speelde hoogstwaarschijnlijk mee in het geleidelijk aanvaarden van haar scandaleuze relatie. Eliots eerste roman ‘Adam Bede’ (1859) bleek een schot in de roos. Ook haar tweede roman ‘Mill on the Floss’ (1860) vond moeiteloos zijn weg naar de lezer. Intussen werd er gespeculeerd over de identiteit van George Eliot. Een aanzwellend gerucht wou dat een zekere Joseph Liggens de man was achter George Eliot. Omdat Liggens de geruchten niet ontzenuwde, zag Evans zich genoodzaakt haar identiteit prijs te geven. Het publiek was gechoqueerd, maar bleef haar lezen.

Middlemarch.

George Eliot schreef in totaal zeven romans, waaronder de klassieker ‘Middlemarch’ (1869), dat als haar magnum opus wordt gezien. Met haar realistische settings en vlijmscherp psychologisch inzicht was Eliot vernieuwend. Ook politieke thema’s vonden een weg naar haar werk. Na ‘Middlemarch’ was de controverse rond haar privéleven geluwd, en was haar huis uitgegroeid tot een belangrijke ontmoetingsplaats voor schrijvers en intellectuelen. In 1877 werden Marian en George Henry zelfs ontvangen door prinses Louise, een dochter van koningin Victoria.

Haar laatste levensjaren.

Op het einde van haar leven zorgde George Eliot weer voor een controverse. Nu met een huwelijk. In 1878 was haar man, George Henry gestorven aan maagkanker. John Cross, die zowel Marians als George Henry’s zaken behartigde, vroeg haar ten huwelijk. Eliot weigerde, maar Cross bleef om haar hand vragen. Uiteindelijk stemde zij in 1880 toe. Het was geen huwelijk uit liefde maar een zakelijke overeenkomst. Haar huwelijkse staat zorgde voor een toenadering met haar familie. Vooral haar broer, Isaac was dolgelukkig dat zijn zus eindelijk getrouwd was. De goegemeente was niettemin gechoqueerd, want Eliots echtgenoot was twintig jaar jonger. Zeven maanden na haar huwelijk stierf George Eliot aan nierfalen. Zij was 61.