Wegbereider voor haar schrijvende zusters.

Samen met Alexandre Dumas père, Honoré de Balzac en Victor Hugo behoorde ze tot de eerste generatie van Franse schrijvers die van hun pen konden leven. Ondanks haar subversieve toon was ze een van de populairste auteurs in Europa. In Engeland was ze zelfs nog populairder dan Hugo en de Balzac. Ze inspireerde schrijvers zoals Lev Tolstoj, Fjodor Dostojevski, George Eliot en Charlotte Brontë.

Haar belangrijkste setting: Nohant

Haar werk was aanvankelijk beÏnvloed door de mannen in haar omgeving, maar geleidelijk vond ze haar eigen stem in idyllische romans over het platteland. Een belangrijke setting voor haar plattelandsromans was haar landgoed in Nohant. Ze had het in 1821 geërfd van haar grootmoeder Marie-Aurore de Saxe en ze had hier haar jeugd doorgebracht.

Nadat haar adellijke vader stierf, had haar volkse moeder niet de financiële middelen om haar dochter groot te brengen. Haar grootmoeder aan vaderskant meende dat haar schoondochter haar kleindochter geen fatsoenlijke en degelijke opvoeding kon geven. Dus koos zij ervoor haar kleindochter zelf op te voeden.

Bij een degelijke opvoeding hoorde een verblijf in het klooster. Op haar dertiende werd Amandine Lucile Aurore Dupin, roepnaam Aurore, naar een Engels Augustijner klooster in Parijs gestuurd. Toen ze zich geroepen voelde voor het kloosterleven haalde haar grootmoeder haar terug naar Nohant. De 16-jarige Aurore hield een gedegen kennis van het Engels over aan haar kloosteravontuur.

Haar rebels gedrag.

Terug thuis begon Aurore een broek te dragen en leerde ze paardrijden zoals een man. Hoewel vrouwen toen een medisch bewijs moesten voorleggen om een broek te mogen dragen, was Aurore een van die vrouwen die daar hun laarzen aan veegden. Over laarzen gesproken: Aurore was verrukt over het gemak van dit typisch mannelijk kledingstuk.

Jaren later droeg ze overigens een broek en plein public. Verder geneerde ze zich niet om ten overstaan van iedereen pijp te roken. Het leverde haar ridicuul op, maar daar stoorde ze zich niet aan.

Gearrangeerd huwelijk.

In 1822 trouwde ze met baron Casimir Dudevant, een herenboer. Van liefde was er geen sprake: het was een gearrangeerd huwelijk. Voor Aurore was het een manier om aan de druk van haar familie te ontsnappen. Aanvankelijk waren de Dudevants gelukkig. Een zoon, Maurice bekroonde dit geluk in 1823. Maar voor de baron was het moeilijk te verteren dat zijn vrouw intellectueel zijn meerdere was.

Toen dochter Solange in 1828 geboren werd, waren er de roddels dat de baron niet haar vader was, maar dokter Stéphane Ajasson de Gransagne. In 1831 verliet Aurore haar man voor Jules Sandeau en ging ze met hem naar Parijs. Baron Dudevant liet zich niet onbetuigd en had een relatie met haar dienstmeid.

Aurore Dupin wordt George Sand.

In Parijs nam ze contact op met Henri Latouche, een journalist. Via Latouche kon ze schrijven voor Le Figaro. Voor deze artikels werkte ze aanvankelijk samen met Sandeau. Samen schreven ze ook een roman, ‘Rose et Blanche’, het verhaal van een actrice en een non. Voor ‘Rose et Blanche’ (1831) kozen ze voor het pseudoniem Jules Sand.

Na ‘Rose et Blanche’ begon Aurore aan een ander boek: ‘Indiana’. Omdat Jules Sandeau niets te maken wou hebben met een boek waar hij zelf niet aan geschreven had, moest Aurore een nieuw pseudoniem bedenken. Ver ging ze het niet zoeken: ze behield de achternaam Sand en zette er George voor. Ondanks de controversie was ‘Indiana’ een succes en vroeg haar uitgever haar om een nieuwe roman.

‘Indiana’ (1832) was een pleidooi voor de verandering van de huwelijkswetten, die zeer nadelig waren voor vrouwen. Met de opvolger ‘Valentine’ (1832) vertelde Sand het verhaal van een aristocratische vrouw die verliefd wordt op een boer. In haar derde roman ‘Lélia’ (1833) brak ze een lans voor de gelijkheid van de seksen in de liefde. Voor Sand waren zowel de getrouwde vrouw als de prostituee slachtoffer van de mannelijke begeerte. Verder stelde ze in ‘Lélia’ monogamie, echtelijke trouw en het celibaat in vraag.

Haar rijk liefdesleven.

Intussen had Sand een knipperlichtrelatie met de schrijver Alfred de Musset. En blijkbaar had ze daarvoor iets gehad met een vrouw. Haar scheiding van baron Dudevant in 1836 was uiteraard voer voor een sappig schandaal.

Naast vooral kortstondige romances had ze enkele relaties die verschillende jaren duurden. Zo had ze een 9-jarige latrelatie met de componist Chopin. En bleef ze haar laatste minnaar, haar privé-secretaris Alexandre Manceau 16 jaar trouw. Tijdens haar laatste relatie leefde ze vooral op haar landgoed in Nohant, waar ze zich een goede kasteelvrouw toonde en optrad als de beschermvrouwe van een lading nieuwe Franse schrijvers als Sainte-Beuve, Eugène Fromentin en Gustave Flaubert.

Wegbereider.

Op het einde van haar carrière was haar literaire ster enigszins gedoofd. Na haar dood in 1876 verviel haar werk in de anonimiteit. Vandaag is George Sand vooral gekend voor haar autobiografisch werk, haar rebels gedrag en haar vele minnaars. Naast haar autobiografisch werk en een honderdtal romans had Sand eveneens toneelstukken, literaire kritieken, politieke stukken en sprookjes geschreven.

Aan haar critici schreef George Sand ooit:

Op een dag zal de wereld me kennen en begrijpen. Zelfs als dat niet gebeurt, dan heb ik de weg vrijgemaakt voor andere vrouwen.

Haar autobiografisch werk werd door schrijfsters als Virginia Woolf, Edith Wharton, Willa Cather en Colette alvast met veel interesse gelezen.