Tag: Spaanse auteur

Republiek van licht van Andrés Barba

De 32 kinderen.

Toen hij naar San Christóbal kwam, was hij een jonge medewerker van Sociale Zaken die net promotie had gemaakt. Bij het nieuws van zijn overplaatsing vroeg hij zijn geliefde Maia ten huwelijk. Zij kwam oorspronkelijk uit San Christóbal, was drie jaar ouder dan hij en moeder van een meisje van negen. Zoals Maia vertelde over haar geboorteplaats, leek het een paradijselijk oord met zijn jungle en subtropisch klimaat. Bij aankomst kwam de armoede van de streek in al haar rauwheid op hem af. “De echte kleur van de dood is groen. Niet wit of zwart. Het groen van de jungle dat alles verzwelgt, die dorstige, opzichtige, verstikkende, machtige massa, waar de zwakken de sterken ondersteunen, de groten de kleinen het licht benemen en alleen de microscopische of minuscule de giganten aan het wankelen kan brengen.”

Zes maanden later kwam het probleem van kinderbedelarij ter discussie bij de afdeling Sociale Zaken. Ze waren uit het niets verschenen, de smerige kinderen met warrige haren en zonverbrande gezichten. De 32 kinderen spraken een onverstaanbare taal. Niemand wist wie ze waren en waar ze vandaan kwamen. Ze hadden honger, stalen en waren gewelddadig. Wanneer ze twee volwassenen neerstaken in een supermarkt, nam de angst voor de 32 hand over hand toe. Bovendien had het voorval in de supermarkt een verheviging van het geweld tot gevolg. Vervolgens begonnen er kinderen te verdwijnen. Kinderen uit gegoede families van San Christóbal.

In ‘Republiek van licht’ reflecteert de gemeenteambtenaar van Sociale Zaken op de gebeurtenissen van meer dan twintig jaar geleden. De openingszin trekt je al meteen het verhaal in, en het dunne werkje is zo uit. Een avond, meer heb je niet nodig voor deze mooie roman. ‘Republiek van licht’ doet denken aan ‘De pest‘ van Albert Camus. Net als in ‘De pest’ verandert het leven in een kleine stad ingrijpend. Bij Camus zijn het ratten, bij Barba kinderen, die het leven ontregelen. Terwijl Camus zijn filosofie verhaalde, maakte Barba gebruik van overpeinzingen en ideeën uit verschillende culturele bronnen. Zijn anonieme verteller zit met veel vragen, waardoor ‘Republiek van licht’ diepzinnig is. Niettemin is dit een roman voor een breed publiek.

Schaduwtango van Arturo Pérez-Reverte

De wereld van Max Costa.

In 1928 werkt Max Costa als danser op een oceaanstomer. Hier danst hij met rijke vrouwen, die hij verleidt en berooft. Tijdens een tocht naar Buenos Aires leert hij tangocomponist Armando de Troeye en zijn betoverende vrouw Mecha kennen. In Buenos Aires neemt hij het koppel mee naar een bar, waar de oorspronkelijke tango nog wordt gedanst. Max en Mecha hebben een kortstondige maar passionele relatie, die eindigt met Max’ vlucht naar Montevideo met haar parelketting in zijn koffer.

Negen jaar later kruisen de wegen van Mecha en Max elkaar weer in Nice. Max komt nog steeds aan de kost als oplichter. Net voor Mecha terug in zijn leven komt, wordt hij benaderd door zowel de Italiaanse als de Spaanse geheime dienst voor een klus. Mecha verblijft in Nice als rijke banneling nadat haar man in Spanje werd opgepakt. Net als in Buenos Aires hebben ze een kortstondige relatie, die eindigt met Max’ vlucht naar Parijs.

In 1966 werkt Max als chauffeur voor de Zwitserse arts Hugentobler in Sorrento. Als de zesenveertige jarige Max zijn baas naar de luchthaven heeft gebracht, ziet hij toevallig een oudere dame en een jong koppel. De oudere dame komt hem bekend voor. Na haar een tijd bespied te hebben, komt Max tot de conclusie dat de oudere dame Mecha is. De jongen in haar gezelschap blijkt haar zoon, en aankomend schaaktalent Jorge Keller te zijn. Hoewel Max jaren geleden stopte met zijn oplichterswerk, beslist hij om zich uit te geven als een rijk zakenman die toevallig in hetzelfde hotel verblijft als Mecha. Hij hoopt haar te bestelen, maar raakt in een hele andere zaak verwikkeld. Bovendien houdt Mecha nog steeds van hem. En lijkt Jorge dezelfde betoverende glimlach te hebben als Max.

Met ‘Schaduwtango’ schreef Pérez-Reverte een intrigerend portret van een man die zijn vertrouwde wereld vol avontuur en intrige geleidelijk aan kleiner ziet worden, en uiteindelijk helemaal ziet verdwijnen. Omwille van die ene vrouw wordt hij terug de oude, zelfverzekerde Max. Is het voor de uitdaging dat hij het doet? Of voelt hij liefde voor Mecha? Mecha is als personage net zo fascinerend als Max.

“Hij loopt weer net zo soepel en zelfverzekerd als jaren terug, toen de wereld nog een gevaarlijk en fascinerend avontuur was, toen zijn durf, geslepenheid en intelligentie voortdurend werden uitgedaagd.”

Naast een interessante ontwikkeling van beide protagonisten, is het vooral ook de sfeer van de verschillende tijden die Pérez – Reverte zo trefzeker weet weer te geven. De schrijver wisselt overigens vakkundig de verschillende tijden, niet in alternerende hoofdstukken, maar binnen een hoofdstuk. Dit maakt ‘Schaduwtango’ tot een boek, dat noodt tot traag lezen. Zo komt de meeslepende stijl van vertellen tot zijn recht, en kan je als lezer alvast langer in Max’ charmante gezelschap vertoeven. In Max’ gezelschap word je als lezer getrakteerd op de ingrediënten van de oude tango: vulgariteit, erotiek, passie, emotie, liefde, spanning, bedrog en improvisatie. Dus voeten naar omhoog, je lievelingsdrank binnen handbereik en genieten.

El tango de la Guardia Vieja, 2010