Schaduwtango van Arturo Pérez-Reverte

De wereld van Max Costa.

In 1928 werkt Max Costa als danser op een oceaanstomer. Hier danst hij met rijke vrouwen, die hij verleidt en berooft. Tijdens een tocht naar Buenos Aires leert hij tangocomponist Armando de Troeye en zijn betoverende vrouw Mecha kennen. In Buenos Aires neemt hij het koppel mee naar een bar, waar de oorspronkelijke tango nog wordt gedanst. Max en Mecha hebben een kortstondige maar passionele relatie, die eindigt met Max’ vlucht naar Montevideo met haar parelketting in zijn koffer.

Negen jaar later kruisen de wegen van Mecha en Max elkaar weer in Nice. Max komt nog steeds aan de kost als oplichter. Net voor Mecha terug in zijn leven komt, wordt hij benaderd door zowel de Italiaanse als de Spaanse geheime dienst voor een klus. Mecha verblijft in Nice als rijke banneling nadat haar man in Spanje werd opgepakt. Net als in Buenos Aires hebben ze een kortstondige relatie, die eindigt met Max’ vlucht naar Parijs.

In 1966 werkt Max als chauffeur voor de Zwitserse arts Hugentobler in Sorrento. Als de zesenveertige jarige Max zijn baas naar de luchthaven heeft gebracht, ziet hij toevallig een oudere dame en een jong koppel. De oudere dame komt hem bekend voor. Na haar een tijd bespied te hebben, komt Max tot de conclusie dat de oudere dame Mecha is. De jongen in haar gezelschap blijkt haar zoon, en aankomend schaaktalent Jorge Keller te zijn. Hoewel Max jaren geleden stopte met zijn oplichterswerk, beslist hij om zich uit te geven als een rijk zakenman die toevallig in hetzelfde hotel verblijft als Mecha. Hij hoopt haar te bestelen, maar raakt in een hele andere zaak verwikkeld. Bovendien houdt Mecha nog steeds van hem. En lijkt Jorge dezelfde betoverende glimlach te hebben als Max.

Met ‘Schaduwtango’ schreef Pérez-Reverte een intrigerend portret van een man die zijn vertrouwde wereld vol avontuur en intrige geleidelijk aan kleiner ziet worden, en uiteindelijk helemaal ziet verdwijnen. Omwille van die ene vrouw wordt hij terug de oude, zelfverzekerde Max. Is het voor de uitdaging dat hij het doet? Of voelt hij liefde voor Mecha? Mecha is als personage net zo fascinerend als Max.

Hij loopt weer net zo soepel en zelfverzekerd als jaren terug, toen de wereld nog een gevaarlijk en fascinerend avontuur was, toen zijn durf, geslepenheid en intelligentie voortdurend werden uitgedaagd.

Naast een interessante ontwikkeling van beide protagonisten, is het vooral ook de sfeer van de verschillende tijden die Pérez – Reverte zo trefzeker weet weer te geven. De schrijver wisselt overigens vakkundig de verschillende tijden, niet in alternerende hoofdstukken, maar binnen een hoofdstuk. Dit maakt ‘Schaduwtango’ tot een boek, dat noodt tot traag lezen. Zo komt de meeslepende stijl van vertellen tot zijn recht, en kan je als lezer alvast langer in Max’ charmante gezelschap vertoeven. In Max’ gezelschap word je als lezer getrakteerd op de ingrediënten van de oude tango: vulgariteit, erotiek, passie, emotie, liefde, spanning, bedrog en improvisatie. Dus voeten naar omhoog, je lievelingsdrank binnen handbereik en genieten.

Oorspronkelijke titel: El tango de la Guardia Vieja.
Jaar van publicatie: 2010