De diepgelovige kunstschilder William Collins was teleurgesteld dat zijn oudste zoon, Wilkie, geen geestelijke roeping ambieerde. Hij vermoedde dat zijn zoon voor een carrière als kunstschilder zou kiezen. Het was echter de veer en niet het penseel waar Wilkies ambitie lag.
Naar eigen zeggen had Wilkie Collins zijn talent om verhalen te vertellen ontdekt in de Reverend Cole kostschool. Hij mocht niet gaan slapen tenzij hij een verhaal vertelde. Wat toen een verplichting was, werd later iets wat hij voor zijn plezier deed. Helemaal op het einde van zijn leven werd schrijven een manier om zijn ziekte de baas te blijven. Collins leed aan jicht. Hij was nog geen dertig toen hij zijn eerste jichtaanval kreeg.
De bekendste schrijver van zijn tijd.
Van de Victoriaanse schrijvers was Wilkie Collins de bekendste en de geliefdste. Na zijn dood zou zijn goede vriend Charles Dickens dé Victoriaanse schrijver worden. Zijn vriendschap met Dickens was niet geheel vrij van rivaliteit. In tegenstelling tot Dickens zou Collins nooit trouwen. Toch had hij twee maîtresses en bijgevolg twee huishoudens waar hij zijn tijd tussen verdeelde; een regeling die werkte. Beide dames wisten dat Collins nooit met hen zou trouwen. Slechts een handvol vrienden waren op de hoogte van deze regeling.
De maansteen.
Collins was een pionier in het genre van de sensatieroman. Tot zijn geliefdste en bekendste werken behoren: ‘The Woman in White’ (De vrouw in het wit) en ‘The Moonstone’ (De maansteen). ‘De maansteen’ deed bij publicatie behoorlijk wat stof opwaaien, omdat het beschrijvingen van een opiumverslaving bevat. Het was grotendeels gebaseerd op zijn eigen ervaring met de drug. Collins verlichtte zijn pijn namelijk met laudanum, een tinctuur van opium. Uiteindelijk kon hij niet meer zonder laudanum, en leed in toenemende mate aan waanvoorstellingen.
Wilkie Collins stierf op 23 september 1889 aan een beroerte. Hij werd 65.
Bron: Wikipedia, The Wilkie Collins Pages en The Guardian
Boeken 
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.