De bekentenissen van Max Tivoli van Andrew Sean Greer

Max Tivoli is 17 als hij tot over zijn oren verliefd wordt op zijn buurmeisje Alice Levy. Alice heeft echter enkel oog voor Max’ vriend Hugh. Bovendien ziet Max er geen 17 uit, want hij verjaart achterwaarts. Hij kwam namelijk in 1871 te wereld als een oude man en wordt met het klimmen van de jaren jonger. Alice kent hem op dat moment als een man van middelbare leeftijd.

Een toevallige ontmoeting, twintig jaar later, als hun leeftijden elkaar kruisen, brengt Max en Alice terug bij elkaar. Ze trouwen zelfs, maar hun huwelijk duurt maar een paar jaar. Toch geeft Max het niet op. Hij blijft zoeken naar de enige vrouw van wie hij gehouden heeft.

Het concept van achterwaarts verjaren is gekend. Zo was er in 2008 de film: ‘The Curious Case of Benjamin Button’, waarin Benjamin Button als een oude man ter wereld komt en als baby sterft. De film is gebaseerd op het gelijknamige kortverhaal van F. Scott Fitzgerald. Greer kende Fitzgeralds kortverhaal niet; hij had naar eigen zeggen de mosterd gehaald bij een liedje van Bob Dylan. ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ verscheen al in 2005 en zorgde voor de doorbraak van Greer.

Ondanks het gekende concept weet Greer een origineel verhaal te vertellen. Hij vertelt het zo dat je echt gelooft dat er mensen zijn die achterwaarts verjaren. Bovendien is Greer een ware kunstenaar in zijn metier, vooral zijn stijl is subliem. Daarnaast zet hij met Max een personage neer, dat in alle opzichten een monster is, maar wiens bekentenissen je van het begin tot het einde boeien. Het is overigens Max zelf die zijn ietwat duistere en schokkende verhaal vertelt.

‘De bekentenissen van Max Tivoli’ is het soort van verhaal, waar je best zo weinig mogelijk over weet, wat het dus lastig maakt om te bespreken. Wat ik wel kan verklappen is dat ‘De bekentenissen van Max Tivoli’ geen liefdesverhaal is, maar veeleer een verhaal over relaties, en de dingen die we onszelf wijsmaken.

Oorspronkelijke titel: The Confessions of Max Tivoli.
Jaar van publicatie: 2004.
Nederlandse vertaling Ankie Blommesteijn en Ambo|Anthos uitgevers. (2004)