Het onhandige kind van Alexandre Seurat

Opsporing verzocht: meisje van 8 jaar is verdwenen. Dat het meisje, Diana H. dood is, staat als een paal boven water voor haar vroegere lerares. Het kind was een obsessie voor haar. Zij hield nauwgezet alle verwondingen bij, waarmee het kleine meisje naar school kwam. Haar ouders hadden altijd een uitleg. Net als het meisje zelf; zij was nu eenmaal onhandig. Op een dag was de familie verhuisd en verloor de lerares het meisje uit het oog, maar niet uit haar gedachten.

De lerares stond niet alleen met haar waarnemingen. Ook andere volwassenen merkten de verwondingen op. Ze stonden machteloos ten opzichte van de zeer geloofwaardige en liefdevolle ouders. Pas als het meisje verdwijnt, vallen alle delen van de puzzel op zijn plaats en worden de ouders gearresteerd.

Voor ‘Het onhandige kind’ baseerde de Franse schrijver Alexandre Seurat zich op een bericht over een rechtszaak tegen ouders, die een van hun kinderen stelselmatig mishandelden. ‘Het onhandig kind’, zijn debuut, is het resultaat van zijn intense verdieping in die zaak. In Frankrijk verkocht dit debuut ongezien veel en kreeg het heel goede recensies.

‘Het onhandige kind’ weet emoties los te krijgen, zonder te verdrinken in sentimentaliteit of zonder een aanklacht te zijn. Seurat vertelt Diana’s verhaal bondig en feitelijk. Diana en haar oudere broertje, Arthur zijn de enige in ‘Het onhandige kind’, die een naam hebben. De andere personages: grootmoeder, tante, sociale werkster, politiemensen, leerkrachten en schoolhoofden zijn anoniem. Ze vertellen het verhaal van het meisje in afwisselende monologen, alsof het om een theatervoorstelling gaat. Een enkele keer is er ook de stem van Diana. Vader en moeder H. hebben geen stem. Je leert hen kennen via de andere personages. Soms komt de manier waarop Seurat het verhaal vertelt in afwisselende theatermonologen iets te gemaakt over. Ook het einde komt abrupt, wat in zekere zin de abrupte dood van het meisje versterkt, maar het stoort niettemin. Los daarvan, is het een aanrader.

“De onderwijzeres.
Toen ik het opsporingsbericht zag, wist ik dat het te laat was. Dat gezwollen gezicht had ik zelfs zonder haar naam erbij herkend – die kleine oogjes, en die vreemde glimlach -, een vermoeid gezicht, dat alles gaat goed probeerde uit te drukken, terwijl duidelijk was dat niet alles goed ging, een gezicht dat me aankeek zonder wrok maar ook zonder hoop, verschanst op een onbereikbare plek, een blik die zei: Je kunt niets doen, en die dag wist ik dat ik niets had kunnen doen.”

Oorspronkelijke titel: La maladroite.
Jaar van publicatie: 2017.
Uitgeverij: Atlas Contact. Vertaald door Martine Woudt.