De groene mijl van Stephen King

De gevangenis van Georgia bevond zich in 1932 in Cold Mountain. Daar stond Old Sparky, de elektrische stoel. In Cold Mountain waren geen dodencellen. Wel was er een blok, een eindje van de andere vier gebouwen vandaan met zes cellen; Drie aan weerskanten van een breed middenpad. Op dat pad lag groene linoleum. Wat in andere gevangenissen de laatste mijl werd genoemd, heette hier de groene mijl.

Als hoofdcipier had Paul Edgecombe de leiding gehad bij achtenzeventig executies. Tot de komst van John Coffey had Paul zijn werk nooit in vraag gesteld. Coffey deed Paul dingen doen die hij daarvoor nooit had gedaan en zelfs nooit zou overwogen hebben. Na de executie van John Coffey vroeg Paul zijn overplaatsing aan. Hij was niet de enige.

1932 was niet enkel het jaar van John Coffey, maar ook van de mysterieuze muis Mr Jingles en bullebak Percy Wetmore. Wetmore was een nieuwe cipier die zijn postje te danken had aan de gouverneur. Met zijn roekeloos gedrag bracht hij zijn collega’s en zichzelf constant in gevaar.

Het was Ralph Vicinanza, Kings agent voor buitenlandse rechten, die het idee aanreikte: het schrijven van een feuilleton. King schreef zes delen, die maandelijks gepubliceerd werden. Het feuilleton was voor King een onverwacht succes. Na het succes van ‘De groene mijl’ volgde de discussie over hoe – en of – het verhaal als complete roman moest worden uitgebracht. De prijs van de zes delen in cassette viel nogal duur uit. Dus werd geopteerd voor een complete roman.

Elk deel eindigt dus met een cliffhanger. En elk volgend deel herhaalt bepaalde dingen. Die herhalingen zijn verre van storend en nemen zeker nooit de vaart uit het verhaal. Net als in sprookjes werken die herhalingen eerder versterkend.

Vanuit Afro-Amerikaanse hoek was er kritiek op de figuur van John Coffey; Filmmaker Spike Lee merkte op dat King – niet voor de eerste keer – een magical negro had gebruikt. Een magical negro is een Afro-Amerikaan met magische krachten die een wit hoofdpersonage ter hulp komt.

Toch klopt de kritiek niet helemaal. Want Coffey helpt een bijpersonage en het geschenk dat hoofdpersonage Paul Edgecome van John Coffey krijgt, lijkt me eerder een vloek. Bovendien verloopt de terechtstelling van de onschuldige Coffey anders dan de andere terechtstellingen. Want Edgecome en de andere cipiers stellen hun werk in vraag. Ook hebben ze hun job geriskeerd om een vrouw uit de klauwen van de dood te redden.

Net als veel lezers van ‘De groene mijl’ vond ik het laatste deel ‘Coffey op de mijl’ iets te sentimenteel. Ondanks Kings waarschuwing dat het geen realiteit was maar mythe, vond ik het te magisch en te fantastisch. Al bij al was dit de eerste King die ik uitlas en ik ga zeker nog wel andere verhalen van King proberen.

Oorspronkelijke titel: The Green Mile.
Jaar van publicatie: 1996.
Vertaald door Hugo en Nienke Kuipers. Uitgegeven bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff.