Parijs is een feest.

In maart 1928 sloeg Ernest Hemingway twee hutkoffers op in het Ritz Hotel in Parijs. 28 jaar later haalde hij die koffers weer op. Naast oude kleren, bonnen, brieven, menu’s, jacht- en visgerei bevatten de koffers volgeschreven notitieboekjes over zijn tijd in Parijs.

In het begin van de twintigste eeuw was Parijs het centrum van de kunst, de mode en het uitgaansleven. Ook na de Eerste Wereldoorlog wist Parijs zich cultureel op de kaart te zetten. Kunstenaars als Picasso, Duchamp, Chagall en Modigliani streken neer in Parijs. Door de drooglegging in de VS spoelden veel Amerikanen aan in Parijs, vooral muzikanten, artiesten en schrijvers. Bekende Amerikaanse auteurs als F. Scott Fitzgerald, John Dos Passos en Sinclair Lewis kwamen naar Parijs voor inspiratie, maar evengoed beginnende schrijvers als Ernest Hemingway (1899-1961).

Hemingway werkte in eerste instantie als correspondent voor de Toronto Star. Maar op een gegeven moment koos hij voor het onzekere bestaan van de schrijver. Als we sommige verhalen van zijn Parijse memoires mogen geloven, leefde hij met vrouw en kind van de hand in de tand. Hoewel andere verhalen dan weer het tegenovergestelde vertellen.

Maar er zit, helaas, geen chronologie in de verhalen. Doorheen de jaren is er behoorlijk wat gesleuteld aan Hemingways Parijse memoires. In eerste instantie door Hemingway zelf en na zijn dood door zijn erfgenamen. ‘Parijs is een feest’ is postuum gepubliceerd. En dat verklaart veel. Na het winnen van de Nobelprijs voor Literatuur in 1954 waren Hemingways hoogdagen als schrijver voorbij. Door de vele trauma’s die hij had opgelopen bij ongelukken, viel schrijven hem bovendien zwaar. Maar zijn naam en faam bleven. Ook vandaag kan je niet om Hemingway heen.

‘Parijs is een feest’ is eerder verschenen onder de titel ‘Amerikaan in Parijs’, wat mij betreft een betere titel is dan ‘Parijs is een feest’. Het laatste bevat niet eerder gepubliceerd materiaal, maar of dat een aanwinst is, betwijfel ik.

Met dit boek had ik hetzelfde bedrogen gevoel als met een aankoop van een cd van een van mijn lievelingsbands. De belofte van nieuw ontdekt materiaal blijkt niet zo nieuw te zijn of voelt te onaf. Kortom: er is geen meerwaarde. Dan enkel voor de band en hun entourage.

Is ‘Parijs is een feest’ het lezen waard? Ik had al romans van Hemingway geprobeerd, maar ‘Parijs is een feest’ was het eerste boek van hem dat ik heb uitgelezen. Dit niet zozeer omwille van de stijl, maar eerder omwille van wat er verteld wordt. Zijn Parijse schetsen brengen niet enkel Parijs tijdens de Roaring Twenties tot leven, maar ook Hemingway zelf en vele andere auteurs. Auteurs zoals Madox Ford Madox, F. Scott Fitzgerald, Wyndham Lewis, Sherwood Andersen, James Joyce, T.S. Eliot en Ezra Pound. Vooral de verhalen rond F. Scott Fitzgerald zijn schitterend door de humoristische observaties die tegelijkertijd een ander – lees droevig verhaal vertellen. Want Fitzgerald was een tragische figuur met een al even tragisch leven.