Tag / Belgische auteur

by daniellecobbaertbe

Fictieve held: Maigret

Hoewel hij sinds 1972 van een welverdiend pensioen geniet blijft hij populair. Simenons man bij de Parijse moordbrigade schittert nu al 90 jaar onafgebroken op papier. Ook als bioscoop- en filmheld doet commissaris Maigret het goed.

In 2017 werd hij nog gespeeld door Rowan Atkinson. Aanvankelijk had Atkinson bedankt voor de rol. Hij zag niet hoe hij een gewone man kon vertolken. Maigret heeft immers geen grote mond of superbrein. Hij gebruikt geen drugs, speelt geen viool of operamuziek. Zedenpreken en cynisme is hem vreemd. Net als buitenechtelijke relaties en het leven als vrijgezel. Hij is gelukkig getrouwd en zijn vrouw maakt geen probleem van zijn onregelmatige werkuren.

Atypische held

Hij zoekt geen gerechtigheid. Dat laat hij over aan de rechtbank. Als speurder wil Maigret de ander vooral begrijpen. Zijn superkrachten zijn luisteren en observeren. Hoewel hij commissaris is, schaduwt hij verdachten en loopt hij cafés binnen voor informatie. Zijn wereld is die van de gewone man met zijn gebreken en zwakheden.

Bij het begin van een onderzoek verwerpt hij geen enkele hypothese. Voor zijn beroemde methode Maigret zakken buitenlandse collega’s af naar de lichtstad, zodat ze hem in actie kunnen zien. Maigret is veeleer een ambtenaar, weliswaar een atypische: hij houdt niet van papierwerk en vergaderingen. Niet alleen Maigret, ook de verhalen over hem zijn atypisch. Naast andere detectives valt een Maigret op door de sfeer, de karakterisering en het beperkte plot. Toch zijn ze spannend. Simenon had daar zo zijn technieken voor. 

Populaire held

De eerste Maigret schreef Georges Simenon in 1930. ‘Pietr-le-Letton’ was overigens het eerste boek waarvoor Simenon geen pseudoniem gebruikte; hij vond het goed genoeg om er zijn eigen naam onder te zetten. Vier jaar later kwam er een voorlopig einde aan de reeks. Simenon wou zich vooral toeleggen op roman durs, zijn literair werk. Maar de Maigrets verkochten beter. Dus begon Simenon vanaf 1940 opnieuw Maigrets te schrijven. Bovendien steeg met het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog de behoefte aan ontspanningslectuur. In totaal schreef Simenon 75 romans en 28 kortverhalen over de populaire commissaris. Zijn allerlaatste boek in 1972 was een Maigret: Maigret et monsieur Charles. 

De bioscoop- en filmheld

Regisseurs en producten zagen snel brood in de verfilming van de Maigrets. Tussen 1932 en 1945 verschenen de eerste films. Volgens Maigret-kenners beïnvloedde de vertolking van Jean Gabin tussen 1958 en 1963 Simenon bij het verder uitwerken van zijn held. Vanaf de jaren 60 tot nu zijn er al verschillende televisieseries geweest.

Van links naar rechts: Jan Teulings (Nederlandse Maigret-acteur), Georges Simenon, Gino Cervi (Italiaanse Maigret-acteur) en Rupert Davies (Britse Maigret-acteur) in het Amstelhotel te Amsterdam. De Franse acteur Jean Gabin als Maigret.

De foto bij dit blog komen van Wikimedia Commons en zijn in het publieke domein. Voor het blog gebruikte ik verschillende internetbronnen, waaronder Wikipedia.

by daniellecobbaertbe

Vertel het iemand van Rachida Lamrabet

Een onbekend verhaal uit de Eerste Wereldoorlog.

1914, Fès. Hij had geen keuze: het was wegrotten in de gevangenis of voor een jaar naar het front gaan. Net als de Engelse had de Franse overheid de hulp ingeroepen van hun koloniën om te vechten tegen Duitsland. Aan het front begint de jonge Amazigh (= Berber) een dagboek. Een doorstreepte zin in zijn dagboek wordt echter tegen hem gebruikt in een proces wegens hoogverraad. De avond voor zijn executie vertelt hij zijn verhaal aan zijn vader, een Fransman.

Eigenlijk had hij zijn vader liever niet gezien. Want zijn vader is de reden waarom hij in Frankrijk is. Hij heeft echter de hulp van zijn vader nodig. Hij wil dat deze zijn zus opzoekt om haar te vertellen wat hij hem verteld heeft. Zodat alles niet tevergeefs is geweest. De jonge Berber begint zijn verhaal bij het begin, namelijk bij zijn geboorte. Hoe hij alleen opgroeide, met enkel zijn moeder. Wat zijn moeder hem verteld had en hoe hij uiteindelijk te weten is gekomen dat de man die voor hem zit, zijn vader is. En hoe het komt dat hij wegens hoogverraad is veroordeeld.

De jonge Amazigh, zijn moeder en vader blijven anoniem. Er zijn verschillende redenen waarom een schrijver voor anonieme personages kiest. Ze staan voor één van de vele. Of hun identiteit verandert doorheen het verhaal. Dit is zeker het geval voor zowel de moeder als de zoon. De personages in ‘Vertel het iemand’ zijn oppervlakkig, toch vervullen ze hun rol in het verhaal met brio. Op het verhaal zelf en hoe het verteld wordt, is niets aan te merken, dat staat als een huis. In de eerste plaats gaat Lamrabets roman over verhalen vertellen en neerschrijven. Daarnaast vertelt het een onbekend oorlogsverhaal, namelijk dat van de kinderen van de koloniën. Vooraleer de schrijfster je onderdompelt in de nietsontziende loopgravenoorlog, leidt zij je rond in de duizend-en-een-nachtwereld van het onbekende Marokko met zijn moedige vrouwen en krijgers.

‘Vertel het iemand’ is een roman, waarin veel te ontdekken valt. Een aanrader.

Jaar van publicatie: 2018.

by daniellecobbaertbe

De zaak-Saint-Fiacre van Georges Simenon

Een ongewone Maigret.

Maigret had het briefje bij toeval gezien. Het slingerde al dagen rond. Aanvankelijk was het verstuurd naar de gemeentepolitie van Moulins. Daar zagen ze het als een slechte grap en stuurden ze het door naar Parijs. Nadat Maigret het las, vertrok hij onmiddellijk naar Saint-Fiacre. Volgens het briefje zal er tijdens de vroegmis van Allerzielen in de kerk van Saint-Fiacre een misdaad worden gepleegd.

Het meubilair in de kerk, het verlopen van de eucharistieviering, de kerkgangers. Het roept herinneringen op bij de commissaris. Saint-Fiacre is immers zijn geboortedorp. Zijn vader was de rentmeester van de graaf de Saint-Fiacre. De gravin de Saint-Fiacre herkent Maigret nauwelijks. Het is zeker meer dan 45 jaar geleden dat hij haar voor het laatst zag. Bij het einde van de mis blijft zij zitten. Als Maigret naar voren loopt en zachtjes haar schouder aanraakt, beweegt het lichaam zich en valt neer. De gravin is dood. Zij heeft een hartaanval gekregen.

Het moordwapen is ongewoon: het is een vervalst krantenbericht over de dood van Maurice de Saint-Fiacre, de zoon van de gravin. Iemand heeft het in haar misboek gestoken. Genoeg mensen hadden weet van het zwakke hart van de gravin. Aan verdachten geen gebrek. De zaak-Saint-Fiacre is echter geen makkelijke klus voor de commissaris. Ten eerste is er de uitgekookte moordenaar. Ten tweede is er graaf Maurice de Saint-Fiacre, de laatste telg van een geruïneerde familie. En ten derde werkt hij op vertrouwd terrein. Voor een keer ziet hij toe, hoe de moordenaar ontmaskerd wordt. Dit door iemand die nog geslepener is dan de moordenaar, en die rekeningen te vereffenen heeft.

‘De zaak-Saint-Fiacre’ is een ongewone maar steengoede Maigret, die een andere kant van de commissaris toont. Wat in een mysterie uit de gouden tijd van de detective tot een cliché verwerd, wist onze Belgische schrijver in zijn voordeel te gebruiken. Hier werkt het samenbrengen van de verdachten namelijk wel.

Oorspronkelijke titel: L’Affaire Saint-Fiacre.
Jaar van publicatie: 1932.