Tag / dorp

by daniellecobbaertbe

Artikel 353 van Tanguy Viel

Kort maar overtuigend.

De twee mannen op de motorboot haalden een korf boven. Ineens lag een van de mannen in het water. Hij riep naar de ander, maar die liep naar de stuurhut en vaarde weg. Hij legde aan in de haven en ging naar huis. Een paar uur later belde de politie aan. Of hij mee wou gaan. De man kon zijn verhaal gaan vertellen aan de onderzoeksrechter. Wat had hem bezield? Waarom had hij Antoine Lazenec laten verdrinken? En wie was Antoine Lazenec? 

Visser Martial Kermeur is de verteller in ‘Artikel 353’. Zijn verhaal – een monoloog – vertelt hij jaren later. Wat er gebeurt is na zijn arrestatie en het moment waarop hij dit verhaal uit de doeken doet, kom je niet te weten. Dat is niet van belang voor het verhaal. Wel weet je  – door de verklaring van de titel – bij aanvang van deze korte, roman – dat de man niet zal vervolgd worden. Wat was de reden daarvoor? Waarom was de rechter er innerlijk van overtuigd dat de verdachte geen schuld trof? Kermeur had immers verzuimd om hulp te bieden aan een persoon in nood. Zelf is hij ervan overtuigd, dat hij een moordenaar is. Zijn verhaal staaft dit.

Bovendien was Antoine Lazenec een gemenerik. Een vastgoedmakelaar die iedereen in het dorp gouden bergen had beloofd. ‘Het probleem is dat zelfs een gemenerik, zelfs de ergste smeerlap nog altijd momenten heeft waarop hij geen smeerlap is.’ Zei Kermeurs vrouw overigens niet dat hij schuld had? Schuld aan de veroordeling van hun zoon Erwan? Had de burgemeester, een vriend van Kermeur, geen kogel door zijn hoofd gejaagd? Want naarmate de jaren verstreken, werd iedereen in het dorp somberder en neerslachtiger: de gouden bergen bleven uit. Maar wie weet, kwam het vastgoedproject er uiteindelijk wel.

‘Artikel 353’ is kort, maar overtuigend. Het geheel doet denken aan een roman dur van Georges Simenon met een hoofdpersonage dat een grens overschrijdt. Net als Simenon velt Viel geen oordeel. Dat laat hij aan de lezer over.

by daniellecobbaertbe

De droogte van Jane Harper

Een gemoedelijk verhaal.

Als dieven in de nacht zijn Erik en Aaron Falk weggevlucht uit Kiewarra. Twintig jaar later keert Aaron Falk, financieel deskundige bij de politie van Melbourne, terug naar het plattelandsstadje waar hij geboren is. Het is niet uit vrije wil dat Aaron terugkeert. Hij kreeg een brief van Gerry Hadler, de vader van zijn vroegere beste vriend, Luke. Die brief kon Aaron niet negeren. Er is ook de begrafenis van Luke, zijn vrouw Karen en hun zesjarig zoontje Billy. Hun dood, een familiedrama was voorpaginanieuws. Voor de politie van Clyde is het familiedrama een uitgemaakte zaak. Al twee jaar wordt de regio geteisterd door de ergste droogte in honderd jaar. Het land verdort. Vee sterft. Boeren doen wanhopige dingen.

Er is echter die onopgeloste zaak rond Ellie Deacon. Zowel Aaron als Luke waren bevriend met Ellie. Toen zij dood werd teruggevonden gaven ze elkaar een alibi. Gerry Hadler heeft altijd geweten, dat zijn zoon en Aaron logen. Dit begint nu aan hem te knagen. Op Gerry’s vraag of Luke al eerder moordde, kan Aaron geen antwoord geven. Om Gerry en Barbara een plezier te doen, gaat hij de boekhouding van Lukes bedrijf nazien. Op Lukes boerderij maakt hij kennis met brigadier Raco, de gloednieuwe plaatselijke ordehandhaver van Kiewarra. Voor brigadier Raco is het familiedrama geen uitgemaakte zaak. Het politiekorps van Clyde heeft het volgens hem bij het verkeerde eind.

De kleine gemeenschap in Kiewarra heeft intussen lucht gekregen van het feit dat Aaron Falk terug is, en is daar niet over te spreken. Het wantrouwen van toen is er nog steeds. De aanhoudende droogte weegt door en het familiedrama heeft iedereen geschokt. Het minste vonkje kan de gemoederen en gespannen zenuwen tot ontploffing brengen. Brigadier Raco en Aaron Falk zullen snel moeten werken.

Ondanks de toenemende gemoederen loopt het onderzoek, net als het verhaal rustig. Dit is een literaire thriller, of beter gezegd een spannend verhaal, dus het tempo mag gemoedelijk. En in Australië gaat het er blijkbaar allemaal heel gemoedelijk aan toe, en is iedereen je makker. De Australische auteur weet met ‘De droogte’ een geloofwaardig verhaal neer te zetten, dat niet verveelt. Voor mij houdt spannend echter in, dat een verhaal je aangrijpt en meesleept, en dat miste ik in de ‘De droogte’. Ook de sfeer van wantrouwen en wanhoop kon beter. Toch is Jane Harper allicht een stijgende ster aan het firmament van spannende boeken. De rechten van ‘De droogte’ zijn intussen verkocht aan Hollywood. En in Australië ligt deel twee van deze serie rond Aaron Falk al in de boekhandels.

Oorspronkelijke titel: The Dry
Jaar van publicatie: 2016

by daniellecobbaertbe

Het dameskoor van Chilbury van Jennifer Ryan

Feel good roman over de Tweede Wereldoorlog.

Chilbury, maart 1940. De dominee beslist om het koor op te heffen. Zo goed als alle mannen zijn opgeroepen voor de oorlog, en een koor zonder mannen is volgens de dominee geen koor. De uit Londen afkomstige muziekdocente, Primrose Trent, weet de dominee te overtuigen om een dameskoor op te richten. Haar argument: juist in oorlogstijd is het belangrijk om samen te komen en te zingen. Niet alle dames in Chilbury zijn voorstander van een dameskoor, maar Primrose weet een aantal van hen te enthousiasmeren.

Net voor de oorlog in alle hevigheid losbarst, wint het dameskoor van Chilbury een wedstrijd voor koren. Optreden in Londen zit er evenwel niet in, want Chilbury wordt zwaar gebombardeerd. Ondanks al die oorlogsellende, het verlies van dierbaren en vrienden, de zorgen om de mannen aan het front, weten de koorleden de moed erin te houden. Ze weten zichzelf, zelfs te overstijgen.

‘Het dameskoor van Chilbury’, Ryans debuut heeft zijn manco’s. Het is voorspelbaar. Ook komen alle mogelijke oorlogsverhalen samen in Chilbury: het kindertransport, Bletchley Park, de zwarte markt…Toch is het een genot om te lezen. De schrijfster heeft plezier gehad aan het schrijven van haar debuut, en dat merk je. Het verhaal wordt overigens verteld via dagboekaantekeningen en brieven van de koorleden, wat zeker bijdraagt tot het succes van deze roman.

Voor ‘Het dameskoor van Chilbury’ baseerde de schrijfster zich op de verhalen van haar grootmoeder. Grootmoeder zong namelijk in een koor tijdens de oorlog. Zij vertelde haar nazaten hilarische verhalen over die tijd. Een grappig verhaal in ‘Het dameskoor van Chilbury’ is onder meer dat van brigadegeneraal Winthrop, die kost wat kost een mannelijke erfgenaam wil. Hij heeft twee dochters, maar daar geeft hij geen zier om. Bovendien kunnen de Winthrops hun bezittingen alleen aan mannelijke erfgenamen nalaten. Dat Edmund, zijn enige zoon sneuvelt, is uiteraard heel vervelend. Winthrop heeft echter een plan. Een plan, waarbij de vroedvrouw hem moet helpen. Het plan loopt uiteraard niet helemaal zoals verwacht.

‘Het dameskoor van Chilbury’ is een feel good roman over het leven zoals het was, anno 1940 in een Engels dorpje in het zuiden van Engeland. Het is grappig, spannend, romantisch en ontroerend. De dames en meisjes van Chilbury stalen intussen terecht de harten van de mensen achter het productiehuis van Downtown Abbey, en ze zullen ongetwijfeld ook jouw hart stelen.

Oorspronkelijke titel: The Chilbury Ladies’ Choir
Jaar van publicatie: 2017