De balans van een immigrantenleven.
Hij hoorde het voor het eerst toen hij nog bij het Capitol Hotel werkte. Hij deelde toen een kamer met Joe uit de Congo en Kenneth de Keniaan. Joe stond toen op en verklaarde: “Dat zijn wij. The children of the revolution”. Nadat Kenneth en Sepha begrepen wat Joe bedoelde, stonden ze eveneens recht. Gedrieën bewogen ze hun hoofd op de woorden die ze nauwelijks verstonden, en die kwamen uit de jukebox van het café.
Ze geloofden inderdaad dat ze kinderen van de revolutie waren. Net als alle Afrikaanse immigranten in de VS hadden ze verhalen over familie die ze misten en nooit meer zouden zien. In hun gebroken Engels spraken ze over de dictaturen in Afrika, en de gruwelen die ze hadden meegemaakt.
Zeventien jaar later spreken Sepha, Joe en Kenneth nog altijd over Afrikaanse dictators en staatsgrepen. Ze hebben er intussen een spel van gemaakt. Noem een dictator en raad dan het jaar en het land. Ze spelen het in Sepha’s winkel. Elke dinsdag komen Joe en Kenneth na sluitingstijd naar Sepha’s winkel. Soms komt alleen een van hen. Soms geen van beiden.
Sepha’s winkel ligt in een achtergestelde kleuringenbuurt. Op korte tijd ziet Sepha Stephanos de buurt rond zijn winkel veranderen. Huren stijgen. Wooncomplexen worden onbewoonbaar verklaard en ontruimd. Meer en meer blanken komen in de buurt wonen. Sepha had tot voor kort een blanke buurvrouw. Pas helemaal op het einde van het verhaal kom je te weten waarom zijn blanke buurvrouw verhuisde. En wat zij en haar dochter Naomi voor hem betekende. En wat hij mist in zijn leven. Vooral de vriendschap met Naomi is bijzonder. Net als Sepha heeft zij een donkere huid en is de vader, de grote afwezige.
In ‘Kinderen van de revolutie’ kan je lezen hoe de recente veranderingen in Sepha’s leven hem laten stilstaan bij zijn huidige bestaan. Hij maakt de balans op van zijn leven. Zijn vlucht uit Ethiopië naar de VS zag hij als iets tijdelijks, maar 17 jaar later woont hij er nog steeds. ‘Kinderen van de revolutie’ is ongelooflijk mooi, ontroerend, melancholisch, rauw en humoristisch. Het laat zien dat je je vaderland nooit echt verlaat. Ook al probeer je als Sepha het contact met andere Ethiopiërs tot een minimum te beperken.
“Ik was simpelweg niet naar Amerika gekomen om er een beter leven te vinden.Ik was hier rennend en gillend naartoe gekomen met de spoken van een vroeger leven op mijn hielen. Sindsdien was mijn doel altijd eenvoudig geweest: onopgemerkt de dagen door te komen, geen kwaad meer te doen.”
