Schrijven als therapie

In ‘Onze man in Havanna’, uitgegeven in 1958, gaf Greene de baas van hoofdpersonage Jim Wormold, codenummer 59200. Het was zijn eigen codenummer bij M16, de Britse buitenlandse inlichtingendienst. Officieel werkte Greene van 1941 tot 1944 voor M16. Onofficieel spioneerde hij voor M16 tot in de jaren tachtig. Omdat de introverte schrijver zo gesteld was op geheimzinnigheid noemde Norman Sherry, Greenes officiële biograaf, hem de perfecte spion. Tijdens de jaren vijftig en zestig sprak Greene bovendien zijn bewondering uit voor het internationale socialisme. Zijn vrienden, evenwel wisten dat hij een rookgordijn optrok.

Mikpunt van zware pesterijen.

Als jongen had Greene al een geheim, dat hij verborgen hield voor zijn ouders en broers en zusters. Hij hield namelijk enorm van lezen. Die passie voor lezen had Graham Greene overgehouden aan zijn zomervakanties bij een oom met een goedgevulde bibliotheek. Het lezen had plaats op de zolder van zijn oom, ver weg van alles en iedereen.

Het leven van de jonge Greene speelde zich vooral af op Berkhamsted School, waar zijn vader directeur was. De jonge sensitieve Graham vond het moeilijk, om zowel als zoon en als leerling tegemoet te komen aan de vaderlijke verwachtingen. Hij dacht dan ook vaak aan zelfmoord en leed aan depressies. Helemaal traumatisch werd het vanaf 1917, wanneer hij interne leerling werd. Vanaf dan was hij een mikpunt van zware pesterijen. Gealarmeerd over het feit dat hun zoon niet in staat was om zich te handhaven in zijn vaders school, stuurde zijn ouders hem in 1920 weg naar Londen, waar hij terecht kwam in de psychiatrie. Na zes maanden mocht Greene terug naar huis, en kreeg hij de toestemming om externe leerling te zijn.

“Schrijven is een vorm van therapie; ik vraag mij wel eens af hoe al die mensen die niet schrijven, schilderen of componeren erin slagen te ontkomen aan de waanzin, de zwaarmoedigheid en de panische angst die onverbrekelijk verbonden zijn met het menselijk lot.”

Uit Graham Greenes autobiografie: ‘Vluchtwegen’.

Meest filmische schrijver van de twintigste eeuw.

Als student in Oxford leerde hij Vivien Dayrell-Browning kennen. Vivien was pas bekeerd tot het katholicisme en spoorde Graham aan om zich te bekeren, wat hij in 1926 deed. Zijn relatie met de Rooms-katholieke kerk was evenwel moeilijk, want Greene was een kritische gelovige en hield er onorthodoxe ideeën op na. Twintig jaar na hun huwelijk kozen de schrijver en zijn vrouw voor een scheiding van tafel en bed. Het koppel had twee kinderen: Lucy en Francis. Voor Greene waren zijn boeken zijn kinderen.

Aanvankelijk kon Greenes werk onderverdeeld worden in twee genres: thrillers en hoog literaire werken. Later verdween die scheiding meer en meer, vooral omdat zijn thrillers vaak een filosofische ondertoon hadden. Graham Greene was ook freelance journalist, scenarioschrijver en filmcriticus. Hij geldt als de meest filmische schrijver van de twintigste eeuw, en zijn werk is meermaals verfilmd.

Bron: Wikipedia en Oxford Dictionary of National Biography.
Lees ook mijn recensie van De derde man en Schutter spion schrijver over verschillende Britse schrijvers die werkten als spion.