Eén van mijn neussteuntjes van één van mijn brillen was afgebroken. Ik had gebeld en mocht zonder afspraak langskomen. De reparatie duurde maar een half uurtje. Ik mocht in de winkel wachten, maar zag daar vanaf. Een koffie drinken ging niet, vanwege de gesloten cafés, dus liep ik maar wat rond.
Ik was boekhandel De Slegte al bijna voorbij gelopen, zag uiteindelijk toch een deur waarlangs ik de schaars verlichte winkelruimte kon betreden. De gebruikelijke communicatie over het aantal klanten per vierkante meter, het al dan niet dragen van een mondkapje, het houden van afstand en dergelijke, ontbrak hier, net als de gebruikelijke postkaartenmolens aan de ingang. Vanuit mijn rechterooghoek zag ik op het lage, lange boekenrek wel een flesje ontsmettingsgel.
Net voor ik ‘De vulkaan van Klaus Mann’ vastnam, had ik met mijn gedesinfecteerde handen al een ander boek vastgenomen, gescand en teruggezet, me afvragend of het oké zou zijn, om boeken uit het rek te nemen en te bekijken. Natuurlijk was mijn handeling onopgemerkt en zonder gevolg gebleven. Buiten de aangepaste winkelervaring en de handgel was alles hier zoals vanouds.
Of toch bijna.
Behalve mij was er nog een klant, een dame van ongeveer mijn leeftijd, die haar deel van de winkel bestreek. Ik had alvast genoeg aan mijn deel. Liet mijn blik weloverwogen over de boekenrekken gaan, las hier en daar titels op ruggen en bekeek rustig de uitgestalde omslagen.
Stipt dertig minuten later stond ik weer bij de opticien. De reparatie was zoals altijd graag gedaan en zonder kosten. Naast een mooie opgepoetste bril met twee nieuwe neussteunen ging ik ook naar huis met een ‘gerunschopt’ exemplaar van ‘De vulkaan’ en ‘De geest van Jonah Boyd’ in mijn draagbare handtas.
De afbeelding bij dit blog is van S. Hermann & F. Richter via Pixabay.
