Auteur: daniellecobbaertbe

Ik lees en schrijf graag. ‘Boeken’ is mijn excuus om nieuwsgierig rond te lopen in de wondere wereld van de letteren. En me te vergapen aan de rijkheid en diversiteit van het geschreven woord.

Uit het archief van Boeken

uit het archief van boeken

Mario Vargas Llosa (1936) is een van de belangrijkste romanschrijvers van Latijns-Amerika. In 2010 kreeg hij de Nobelprijs voor Literatuur. Zes jaar daarvoor ontving hij de Cervantesprijs, de belangrijkste literaire prijs voor Spaanstalige auteurs. Het werk van de Peruviaanse schrijver is sterk beïnvloed door Gustave Flaubert, Jean-Paul Satre en William Faulkner. Net als Faulkner maakt Vargas Llosa gebruik van ingewikkelde veranderingen in tijd en vertelling. Net zo evident voor de lezer! Voor mij was het aanvankelijk wennen.

Ik las ooit ergens dat je geen fan kan zijn van zowel het werk van Mario Vargas Llosa en dat van Gabriel Garcia Marquez. Een paar decennia geleden las ik het werk van Gabo (*) graag, maar nu vind ik zijn stijl te bombastisch. De bewondering voor het werk van Mario Vargas Llosa is gestaag gekomen. Ik heb nog veel boeken van de auteur tegoed, want ik las en besprak er nog maar vijf. Elk boek dat ik tot hier toe las is anders qua opbouw. Vargas Llosa is alvast geen auteur die een bepaald stramien volgt, of die schrijft volgens een beproefde formule.

De oorlog van het einde van de wereld (1981) gaat over de oorlog in en rond Canudos in de jonge republiek Brazilië. Een episch werk met veel personages. Ook veel personages in Het verhaal van Mayta (1984). Door hun ogen kom je meer te weten over de revolutionair Mayta, tenminste dat is het uitgangspunt, want de schrijver van het boek wil vooral zijn verhaal vertellen.

In Het feest van de Bok (1996) focust Vargas Llosa op de laatste dag van de Dominicaanse dictator Trujillo. Naast zijn bijdrage krijg je vooral het verhaal van zijn moordenaars en de politieke malaise na zijn dood. In De droom van de Ier (2010) komt mensenrechtenactivist Sir Roger Casement tot leven. Casement was diegene die de gruwelijke wantoestanden in Belgisch Congo aan de kaak stelde. Het verhaal gaat vooral over zijn neergang.

In Het ongrijpbare meisje (2006) volg je de liefdesgeschiedenis tussen een ‘stout meisje’ en haar grootste bewonderaar over verschillende decennia. Een aanrader voor lezers die niet vertrouwd zijn met het werk van Vargas Llosa. Het is heel toegankelijk, vooral omdat het een lineair verhaal vertelt.

Las jij al een boek van Mario Vargas Llosa? En wat vind je zo goed aan hem? Of aan het boek dat je las?

(*) Gabo is de koosnaam van Gabriel Garcia Marquez.

 

 

 

Boekenkijkje

Lees jij voor- of nawoorden? Vroeger las ik ze amper. Nu is het vaak het eerste wat ik lees. De laatste twee maanden kwam me dat goed van pas. Vooral bij ‘New Grub Street van George Gissing’ en ‘Volgspot van Joseph O’Connor.’ Bij die laatste deed ik nog wat extra opzoekwerk via internet.

Naast ‘New Grub Street’ en ‘Volgspot las je in maart en april volgende recensies:

De twee Hotel Francforts van David Leavitt;
Hotel Claremont van Elizabeth Talylor;
Blijf bij me van Ayobami Adebayo;
Al onze namen van Dinaw Mengestu;
Arrowood van Mick Finlay;
Annie Dunne van Sebastian Barry.

In de categorie boeken las je volgende blogs:

Fictieve heldin: Miss Marple van Agatha Christie;
Spotlight op: Juffrouw Brodies beste jaren van Muriel Spark.

In de categorie auteurs kwam je meer te weten over:

H.C. Andersen via een auteursportret;
Nadine Gordimer via een citaat;
Robert Louis Stevensons reis naar de Cevennen via een citaat.

Ik introduceerde ook een nieuwe rubriek met ‘uit het archief van Boeken’.

Wat kan je de komende twee maanden verwachten?

Een auteursportret van Honoré de Balzac en George Orwell

Annie Dunne van Sebastian Barry

recensie (2) (1)

Eenvoudig verhaal met diepgang.

Als kind had zij polio. Zij hield er een bochel aan over. Zij had graag willen trouwen en kinderen krijgen, maar omwille van haar bochel wou niemand haar. Toen haar zus Maud krankzinnig werd, stond zij in voor de zorg van haar neefjes. Nadat haar neefjes het huis uit waren en haar zus gestorven was, zette haar schoonbroer Matt haar buiten. Hij wou hertrouwen. Gelukkig kon Annie terecht bij haar ongetrouwde nicht, Sarah Cullen. Zij ruilde Dublin in voor het landelijke Kelsha. De boerderij, waar zij met Sarah woont, is niet groot maar er is altijd veel werk voor de twee oude dames. Bij de buren is Annie niet geliefd. Haar vader werkte namelijk voor de Engelsen.

‘Annie Dunne’ is een heel intimistisch verhaal over een zestigjarige vrouw, die door het leven niet vriendelijk behandeld is geweest. Haar verhaal speelt zich af in een zomer. Tijdens die zomer komen een jonge achterneef en achternicht logeren. De komst van de kinderen komt Annie goed uit. Het is haar kans op geluk. Maar hoelang zal haar geluk nog duren? De kinderen blijven immers niet voorgoed bij hen. Zodra hun ouders gesetteld zijn in Engeland, komen ze de kinderen halen. Wat gaat er dan met Annie gebeuren? Sarah gaat hoogstwaarschijnlijk trouwen. Als zij trouwt, zal er geen plek meer zijn voor Annie. Zal zij net als haar vader eindigen in het armenhuis? Alleen en vergeten?

Als je van een eenvoudig verhaal met diepgang houdt, dan ga je genieten van ‘Annie Dunne’. Het verhaal komt traag op gang, maar verovert gestaag je hart. Voor de liefhebber van mooie zinnen is het een feest voor de zinnen. De beschrijvingen van het landelijke Ierland tijdens de jaren vijftig passen namelijk perfect bij Barry’s poëtische taal. Net als Annies mijmeringen over de tijd, die veel te snel gaat. Annie Dunne is overigens gebaseerd op een oudtante van Barry. Barry werkt immers aan een reeks onafhankelijk van elkaar te lezen romans over zijn familie. Zo gaat ‘In het beloofde land‘ over Annies zus in Amerika en ‘Een lange, lange weg’ over haar broer.

“De laatste tijd word ik naar het eind van de dag toe steeds langzamer, als een aftandse klok. Mijn bewegingen worden trager en ik reik over tussenruimten heen om mijn energie te sparen. Zelfs mijn woorden worden langgerekter.”